Το κάθε πρόβλημα παίρνει το μέγεθος που εσύ του δίνεις

Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσα πράγματα μπορεί να σκεφτεί κάποιος σε μια στιγμή απόλυτης απομόνωσης.
Κάρφωσα το βλέμμα στο κενό και ένιωσα να έρχεται ένα κύμα από συναισθήματα, μια ένταση, και ενώ ήμουν έτοιμη να αρχίσω να γράφω ένα καταθλιπτικό και καθόλου αισιόδοξο κείμενο, (πράγμα τόσο δικαιολογημένο αυτή την περίοδο της ζωής μου) κάτι παρατήρησα.
 
Ένιωσα μια γαλήνη και μια ηρεμία στο σπίτι που μέχρι πριν λίγες μέρες μου φάνταζε φυλακή. Σαν να βρισκόμουν ξαπλωμένη στη θάλασσα και το μόνο που άκουγα ήταν το κύμα. Δεν μπόρεσα να φέρω καμία άσχημη ανάμνηση στο μυαλό. Αφέθηκα στην σιωπή του χώρου, έκλεισα τα μάτια και σήμερα σου γράφω τι κατάλαβα τελικά.
 
Αντί να σκεφτώ κάτι που με πόνεσε και να χαλαστώ, σκέφτηκα τα πράγματα που έκανα τις δέκα τελευταίες μέρες. Πώς νιώθω για αυτά, και αν μετάνιωσα για κάτι. Τι φοβήθηκα και δεν έκανα, και ξέρεις; Αυτά που κατάφερα ήταν περισσότερα από αυτά που φοβήθηκα να κάνω. Για αυτά που μετάνιωσα; Τουλάχιστον βρήκα το θάρρος και τα τόλμησα, και χαίρομαι για αυτό.
 
Δείχνει πως παίρνω σιγά- σιγά τον εαυτό μου πίσω. Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, τον δικό μου μικρόκοσμο όμως μπορώ και επιβάλλεται. Δεν μπορώ να γίνω αποδεκτή από όλους, μα θα πρέπει να πάψει να με νοιάζει η γνώμη τους. Να είμαι καλά με τους δικούς μου ανθρώπους θέλω.
 
Μπορεί όπως λένε να ζούμε σε ένα ψέμα, μα αφού εγώ είμαι αληθινή, γιατί να στεναχωριέμαι αν ο άλλος είναι συγγενής του Πινόκιο; Γιατί να παλέψω για μια θέση στη ζωή κάποιου που με έχει σε λίστα αναμονής για αποδοχή;
 
Όχι, αναιρώ το αίτημα και αποχωρώ. Ας με διεκδικήσουν αν με θέλουν. Η δουλειά μου είναι μέσο επιβίωσης, όχι η ζωή μου. Αν δε με καλύπτει, γιατί να είμαι εκεί – μόνο στο φόβο της επικείμενης ανεργίας (και όχι δεν είμαι γόνος εύπορης οικογένειας, το εναντίον).
 
Κατάλαβες; Το κάθε πρόβλημα στην ουσία, παίρνει το μέγεθος που εσύ θέλεις να του δώσεις. Όταν δηλαδή ξέρεις πως θες να κλείσεις την τηλεόραση και έχουν τελειώσει οι μπαταρίες στο τηλεκοντρόλ. Υπάρχει και η πρίζα ξέρεις…
 
Κοινώς, σταμάτα να αναβάλεις, να υποχωρείς και να στριμώχνεσαι. Εγώ σου εύχομαι την επόμενη φορά που θα σου έρθει στο μυαλό κάτι που δεν πέτυχε, να κάνεις μια παύση. “Πάμε πάλι”, και σκέψου για αλλαγή πόσα πέτυχες. Και όνειρα. Μην ξεχνάς τα όνειρα σου. Ποτέ δεν είναι αργά. 
 
Ιωάννα Νικολαντωνάκη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *