Να είσαι άνθρωπος

Οι άνθρωποι μόνο όταν γνωρίσουν την ατόφια, αληθινή και αγνή πλευρά της ψυχής τους, είναι πραγματικά και αστείρευτα, ευτυχισμένοι. Όταν βυθίζονται στα απομεινάρια των καταστάσεων γύρω τους και παλεύουν να εξηγήσουν με απλές λέξεις υπέρογκης αξίας, εμπνευσμένες από πονεμένες δακρυσμένες στιγμές, το πως ‘το να είσαι άνθρωπος είναι όχι μόνο δώρο από τον θεό, αλλά ξεχωριστό θείο χάρισμα, που ξεκινά από μέσα σου” και που δυστυχώς δεν έχουν ανακαλύψει και τιθασεύσει όλοι.

Μην απολογείσαι λοιπόν, που η καρδιά σου χτυπά διαφορετικά από των υπολοίπων, που χαίρεσαι με την χαρά των άλλων, που δακρύζεις με τη λύπη τους, που αγκομαχείς στο να βοηθήσεις εκείνον που το έχει ανάγκη, γιατί είσαι πλασμένος από το σπάνιο υλικό της ανθρωπιάς, που πολλοί πόθησαν και θα μοχθήσουν, αλλά ποτέ δεν θέλησαν από φόβο να σμιλέψουν το “εγώ” τους και ελάχιστοι είχαν, για αυτό και διέπρεψαν και ξεχώρισαν. Και αυτούς τους ανθρώπους θα τους καταλάβεις μονομιάς, γιατί λάμπουν σαν τα πιο φωτεινά αστέρια στον πιο γκρίζο θολό ουρανό, θα τους αντικρίσεις να δείχνονται από το πλήθος, διότι θέλησαν να φωτίσουν τον χώρο με το απαστράπτον χαμόγελο τους, αντί να “λερώσουν ” τα προσωπεία της ψυχής τους με ζήλεια και φθόνο, μόνο και μόνο για να ανήκουν με τους υπολοίπους.

Θα τους συναντήσεις στον δρόμο σε μία ανύποπτη στιγμή, βοηθώντας με κάθε τρόπο και τον πιο πικραμένο να νιώσει σημαντικός και θα τους δεις να ζωγραφίζουν τις ανόμοιες και αδιάφορες μέρες του χειμώνα, δίχως μελάνι, μήτε με χρώμα, παρά μόνο με την ενέργεια των προσωπικοτήτων τους, γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος, μία οντότητα που πολύτιμα πλάθει τον εξωτερικό του κόσμο και κατέχει και το χάρισμα να είναι όντως “άνθρωπος”, τότε έχει και το κύρος να χτίσει και των υπολοίπων του.

Για αυτό μην κατακρίνεις τον εαυτό σου για την διαφορετικότητα σου, γιατί μαγεύεσαι με το χάραμα, γιατί ερωτεύεσαι το ηλιοβασίλεμα, γιατί ξενυχτάς για να δεις την ανατολή όταν οι άλλοι κοιμούνται, μοιράζοντας χάρτινα χαμόγελα στις πόρτες των αυτοκινήτων εκείνων που θα ξυπνήσουν νωρίς το πρωί, με την πεποίθηση ότι θα χαμογελάσουν και οι ίδιοι, γιατί είσαι άνθρωπος. Μία ευγενής παρουσία στον ψεύτικο κόσμο… Μία άφθαρτη απτή ηλιαχτίδα φωτός, στην καταιγίδα των καμουφλαρισμένων φαινομενικά καλών ατόμων….

Εσύ ήσουν, είσαι και θα είσαι η λέξη “Ανθρωπιά”, στο ατέρμονο λεξιλόγιο των συναισθημάτων, όταν όλοι οι άλλοι επέλεγαν τα σκάρτα και ξέρεις γιατί; Γιατί δε θα μπορούσες να υμνήσεις το μέσα σου με άλλη ιδιότητα, εκτός από εκείνη που σε βάφτισε “Άνθρωπο”. “Στις μεγάλες αξίες της ζωής, η “ανθρωπιά” κατείχε τον τίτλο.”

Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα