Άφησε με να σου πω κι απόψε, γι’ ακόμα μια φορά, τι ονειρεύομαι κρυφά.
Τι είναι εκείνο που έχει λείψει κι απ’ τη δική μου μέσα την ψυχή πολύ.
Τα παράπονα μα και τους πόθους της να σου τα εξομολογηθώ,
απόψε που οι καρδιές μας διάπλατα θ’ ανοίξουν.
Εκείνα που χρόνια τώρα μέσα της, σαν φλόγα σιγοκαίνε μα πυρκαγιά ποτέ δεν τ’ άφησα να γίνουν και μόνο εμένα καίνε.
Τώρα που τα δεσμά μου κόβονται μα τα σημάδια μέσα μου,
για μια ζωή θα τα’ χω, τα λάθη που έκανα στο παρελθόν, να μην τα ξανακάνω.
Πόσα να θάψω μέσα μου όμως, πες μου και πόσα ακόμα πρέπει να δεχτώ;
Κι άλλες σιωπές σ’ ετούτη τη ζωή, το νιώθω, δε χωράνε.
Ξέρεις λοιπόν τι μου’ λειψε;
Λίγο λευκό θέλω να δω, να καθαρίσουν όλα στην ψυχή τα γκρίζα και τα μαύρα.
Άλλο δε θέλω να ‘μαι η δυνατή ούτε και να αντέχω.
Άλλο να “πρέπει” δεν μπορώ κι ακέραιη να στέκω.
Να το φοβάμαι τελικά, πως της ζωής μου το μετά, μόνο σωστή με θέλει,
με πνίγει και δεν το μπορώ, με κούρασε εν τέλει.
Κι αν κάποτε στο διάβα μου βρεθεί, κάποιος και μ’ αγαπήσει,
θέλω σε βάθος να με δει, στο φως να με τραβήξει.
Να είναι εκεί στις πτώσεις μου και να με αγκαλιάζει,
στα χέρια του να αφήνομαι και να μη με τρομάζει.
Τα λάθη να κατανοεί, να μην τα κατακρίνει,
ο κόσμος του να γίνομαι και μέσα να με κλείνει.
Μα κι αν της μοίρας μου γραφτό, μονάχη είναι να μείνω,
δε με τρομάζει τώρα πια να λέω τι θ’ απογίνω.
Γιατί τη μοναξιά μου αγκάλιασα και ξέρω πια τι θέλω κι όσα με τρόμαζαν εχθές μπροστά μου θα τα φέρω.
Και ίσως ν’ αγάπησα πολύ και μόνο αυτό να θέλω,
λεύτερη να ‘μαι στην ψυχή, το αύριο να μην τρέμω.
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
