Η αδιαφορία του ενδιαφέροντος
Ήρθε η ώρα να θιχτεί ένα από τα θέματα που βλέπω πως απασχολούν αρκετά τις νεότερες γενιές ανθρώπων και τόσο έχει επηρεάσει τις σύγχρονες σχέσεις και την επικοινωνία ανάμεσά τους – και δη τις προσωπικές – που αφορά τον διαδικτυακό κόσμο και την απρόσωπη συμπεριφορά του ανάμεσα στους χρήστες των ψηφιακών λογαριασμών. Συμπεριφορά δυσνόητη, ακρυπτογράφητη – πολλές φορές – που εγγενεί απορίες, αμηχανίες , αβεβαιότητα και στιγμές εξαιρετικά άβολες.
Έτσι εκτυλίσσεται τώρα η υπόθεση και σ’ αυτή την περίπτωση. Έχει περάσει η εποχή του φλέρτ, του συνεχούς ενδιαφέροντος, των ατελείωτων συζητήσεων, των αστείων, της ευχάριστης διάθεσης, της ανάλαφρης ατμόσφαιρας ακόμη κι αν προηγήθηκε μια νύχτα ανταλλαγής καυτών ερωτικών λέξεων που σημάδεψαν κάθε πόντο του μυαλού. Αρχίζει και αφαιρείται η μάσκα και όμως κάτι κρύβεται ακόμη μαζεμένο εκεί, αρνούμενο να παρα-δοθεί. Κλεισμένο ερμητικά, πίσω από σιωπηλές οθόνες, άλαλα πληκτρολόγια, επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις αστραπή στους κοινωνικούς λογαριασμούς, ένα ανελέητο κρυφτό σιωπής και απουσίας, στη θέση της προϋπάρχουσας εύγλωττης επικοινωνίας.
Νάτη λοιπόν η αδιαφορία. Ανελέητη, αδίστακτη, αμείλικτη, να κυριεύει, να παραλύει, το μυαλό να προσπαθεί να ισορροπεί ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν. Να προσπαθεί να συγκρίνει καταστάσεις, να ζυγίσει λόγια, να ξεδιαλύνει στιγμές μήπως και βρεθεί η αιτία της ξαφνικής αλλαγής. Απορίες εύλογες δημιουργούνται και αναζητούν απάντηση.
Μήπως είναι επιθυμία μόνο για επιφανειακή συνομιλία χωρίς προοπτική για κάτι βαθύτερο;
Μήπως κάτι μένει απλά στα τετριμμένα ενώ όντως θέλει να γίνει πιο δυνατό;
Μήπως ο φόβος μιας στενότερης επαφής δημιουργεί αναστολές και κόβει διόδους επικοινωνίας για να μην επεκταθεί;
Μπορεί απλά στη πορεία να υπήρξε αναθεώρηση και να γίνεται τώρα επιβολή στις εκάστοτε επιθυμίες, σκέψεις και μελλοντικές πράξεις.
Όντως η αδιαφορία, να κρύβει ενδιαφέρον.
«Ενδιαφέρομαι» αλλά φοβάμαι να στο δείξω.
«Ενδιαφέρομαι» αλλά δεν βρίσκω τρόπο συμβατό για να στο εκφράσω.
«Ενδιαφέρομαι» αλλά δεν γνωρίζω το μετέπειτα αυτής της παραδοχής, την εικόνα αυτής της εξέλιξης, του να υπάρχω μαζί σου, να υπάρχεις μαζί μου, σε μια ηλεκτρονική καθημερινότητα μέσα απ’ την οποία τολμώ να κοιτάξω και το “μαζί” έξω από τα όρια της οθόνης , στη τροχιά του απτού, του χειροπιαστού, του ζωντανού, κοντινού και –πια- προσεγγίσιμου.
Ή δε, από την άλλη πλευρά, γιατί οφείλουμε να δείξουμε και την άλλη όψη του νομίσματος:
«Δεν ενδιαφέρομαι» πια, γιατί μου αρέσει να ζω την έξαψη της νέας γνωριμίας, την ανάκαλυψη νέου ανθρώπου, χαρακτήρα ή στάση ζωής – γενικά – και στη πορεία αν κάτι δεν συγχρωτιστεί στη χημεία του εγκεφάλου μου, πολύ απλά “πετιέται” από το σύστημα, διαγράφεται, παραγράφεται, ακύρωνεται, σαν ρούχο που δεν “έστρωσε” καλά.
«Δεν ενδιαφέρομαι» μόνο, επειδή ταλαντεύομαι ανάμεσα σε δύο ( ή παραπάνω πρόσωπα) και θέλω να εξαντλήσω κάθε πιθανή κίνηση προς υπερίσχυση της πλευράς του ενός και δεν μπορώ να καταλάβω πού μπορεί να κρύβεται εκείνο το στοιχείο που θα γείρει την ζυγαριά στο επιθυμητό πρόσωπο που θα επικρατήσει.
«Δεν ενδιαφέρομαι» γενικά, γιατί οι συ-στολές, οι ανα-στολές και γενικά όλων των ειδών οι στολές και … φορεσιές, δε μ’ αφήνουν ν’ αφεθώ, να εξωτερικευθώ και να δοθώ σε κάτι νέο, ωραίο, άγνωστο, που αξίζει ν’ ανακαλύψω, να επεξεργαστώ και να δω πώς αυτή η οθόνη που παρεμβάλλει τους εαυτούς μας, δεν αποτελεί εμπόδιο μα βοηθητικό εργαλείο για να γνωριστώ με νέα πρόσωπα και ν’ αξιολογήσω τη θέση τους απεναντί μου για να δω αν μπορούν να έρθουν – στην πορεία- να σταθούν δίπλα μου.
Το συμπέρασμα λοιπόν που προκύπτει σαν αναφορά για όλα τα παραπάνω, είναι ό,τι απλά χρειάζεται χρόνος, χώρος και απόσταση. Χρόνος για να ζυγίσει, χώρος για ν’ αναπνεύσει και απόσταση για να μετρήσει βήματα επιστροφής. Όμως αν στη συνέχεια, αφού η διάθεση του χρόνου έχει λήξει και τα βήματα δε γίνουν, δεν υπάρχει άλλη επιλογή πέραν της αποχώρησης.
Είναι τρομερά ωμή η συνειδητοποίηση της ψυχρής κατάστασης που περνάει μια ηλεκτρονική σχέση – αρχή γενομένης από την οθόνη – για να καταφέρει, αν αυτό σταθεί εφικτό, να προσεγγίσει στην πορεία, την ανθρώπινη επαφή και να παραμείνει ζωντανή. Μακάρι λοιπόν τις περισσότερες φορές να επικρατεί όχι μόνο το ενδιαφέρον αλλά και η ουσιαστική συνέχισή του γιατί πραγματικά η ζωή βρίσκεται μόνο εκεί έξω!
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
