Πατέρα θυμάσαι το σπουργίτι σου.
Θυμάσαι που άνοιγες την αγκαλιά σου να με προστατεύεις από όλους και όλα.
Θυμάσαι που προλάβαινες τα λάθη μου, και έτρεχες συνεχώς από πίσω μου.
Πατέρα θυμάσαι που το βλαστάρι σου ήταν μικρό και αδύναμο.
Φοβόταν και δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τις καταστάσεις.
Πατέρα το σπουργίτι πέταξε μαζί σου όταν έφυγες για τα ψηλά.
Με βλέπεις τώρα από εκεί πάνω…
Πατέρα μην ανησυχείς τα κατάφερα.
Το σπουργίτι σου έγινε αητός και τώρα ανοίγει τις φτερούγες του να προστατέψει όποιους αγαπάει.
Πατέρα θυμάσαι τότε που ήμουν μικρή και μου τα μάθαινες όλα μέχρι και πώς να κάνω βήματα μόνη μου.
Πατέρα από τότε που έφυγες έκανα πολλά βήματα μόνη μου.
Και άλλες φορές έπεσα και άλλες μου έδωσαν μια σπρωξιά και έσπασα τα μούτρα μου κάτω, έγινα ένα με το χώμα. Μάτωσα πολύ από τότε που έφυγες.
Έκανα εχθρούς πατέρα με πολέμησαν αδυσώπητα και ακόμα με πολεμούν.
Μα μην φοβάσαι πλέον έμαθα.
Έμαθα να φροντίζω τις πληγές μου, να τους δίνω χρόνο να επουλωθούν.
Και το κυριότερο είναι ότι έμαθα να πολεμάω τίμια και μόνη μου με τις δικές μου δυνάμεις,
Όποιες και αν είναι αυτές, είτε λίγες είτε πολλές.
Πατέρα μην με ξεχνάς και κάποιο απελπισμένο μου πρωινό, σου υπόσχομαι ότι θα πετάξω λίγο πιο ψηλά για να σε ανταμώσω έστω για λίγο.
Πατέρα χαμήλωνε το βλέμμα σου που και που να με προσέχεις.
Ώρα σου καλή.
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
