Σε αγαπάς;

Και περίμενα να με αγαπήσουν οι άνθρωποι,
φίλοι,
γονείς,
σύντροφοι.

Και περιμένω χρόνια την αγάπη έξωθεν, 

ενώ υπάρχει κάπου στον πυρήνα μου.

Και όλο το μοτίβο της αυτοαπόρριψης,
γεννήθηκε γιατί μας έμαθαν πως πρέπει να έχουμε ανθρώπους να μας αγαπάνε και να τους αγαπάμε.

Πώς να με αγαπήσω πραγματικά όταν περιμένω μια αγάπη από αλλού;

Στο τέλος, ο μαυροπίνακας πρέπει να γράφει:
Να σε αγαπάς…
Έτσι, όπως είσαι.

Να αγαπάς το φυσικό σου σώμα, έτσι όπως είναι.

Να αγκαλιάσεις όλες, μα όλες, τις πτυχές του χαρακτήρα σου και τις συμπεριφορές σου.

Ίσως η ζωή να είναι πιο απλή από ό,τι τη φανταζόμαστε…

Η Αγάπη γεννιέται τη στιγμή που γεννιέται κι ένας άνθρωπος
κι από εκεί και πέρα καθείς μόνος του πορεύεται.

Εκεί γύρω στα πρώτα ή τα δεύτερα -άντα,
αν βάλεις το χέρι στην καρδιά,
αν σταματήσεις να ακούς τον νου,
αν κοιτάξεις τη μία και μοναδική στιγμή που έχει σημασία, αυτό το αιώνιο Τώρα,

θα καταλάβεις, άνθρωπε,
πως η Αγάπη που έψαχνες σε κάποιο μισό σου,
σε κάποιο γνώριμό σου πρόσωπο,
δε θα είναι ποτέ η ίδια αγάπη με αυτή που έχεις από τη στιγμή που ήρθες ξανά σε αυτόν τον υλικό κόσμο.

Αγάπη σε έτερο μισό,
αγάπη παράταιρη.

Και τι σου έλεγα;
Α! Να σε αγαπάς.

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης