Παράξενος ο έρωτας. Ξέρεις, ο έρωτας χτυπάει σαν το κύμα στα βράχια. Σαν το φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ναι, εκείνο το δωμάτιο που σε εγκλωβίζει, εκείνο που όταν νυχτώνει σε βάζει σε σκέψεις σαν ένα κακό φάντασμα που έρχεται να σου πάρει ό,τι αγαπάς. Εκείνο το δωμάτιο που νιώθεις ασφαλής αλλά κατά βάθος σου υπενθυμίζει τα άσχημα, τα ανυπόφορα.
Όμως ο έρωτας μωρό μου δεν είναι εκεί μέσα, ο έρωτας είναι στα μάτια, στην πραγματική ζωή, μακριά από σκοτεινά δωμάτια με αναμμένες οθόνες που σου χαρίζουν πρόσχαρη ανακούφιση. Ίσως ο έρωτας αυτός σε πληγώσει και σου πει την αλήθεια για να βγεις από το συναισθηματικό σου κελί, σαν ένας ήρωας που έχει κακό τέλος.
Θα σε μαλώσει. Θα σε παραμελήσει. Ίσως υπερβάλλει. Μα δεν είσαι εσύ ο εχθρός του μάτια μου. Εχθρός του είναι το δωμάτιο. Και όταν βγεις από το δωμάτιο ο βράχος θα ναι εκεί να υπενθυμίζει στο κύμα πως όσο και να χτυπάει βγήκε νικητής. Γιατί είναι παράξενος ο έρωτας, κι όσο παράξενος και να’ ναι θα’ ναι αληθινός. Το φάντασμα μπορεί να μας κέρδισε αυτήν τη φορά, μα η ζωή είναι εκεί έξω. Μαζί μου για πάντα και ας με χτυπάς σαν κύμα.
Κώστας Χ.
