Σταμάτησε να πιέζεσαι πια. Φτάνει. Για κάποιους ό,τι και να κάνεις πότε δε θα είναι αρκετό. Και αρεστός δεν μπορείς να είσαι σε όλους. Η κούραση που νιώθεις πλέον δεν είναι σωματική. Η ψυχή σου πονάει. Το μυαλό σου μπλοκάρει. Στοπ. Αυτή η ζωή που σου χαρίστηκε μία είναι και δεύτερη δεν έχει. Μην αναλώνεσαι και μη υποτιμάς το κακό που ο ίδιος προκαλείς.
Για μια φορά. Έστω μια. Ξύπνα το πρωί και δώσε βάση στις δικές σου ανάγκες.
Μη μιλήσεις σε κανέναν αν αυτό θες. Κλείσε το ρημάδι κινητό που σαν ρουφιάνος ανά πάσα στιγμή σε προδίδει σε αυτούς που ίσως και να μη θες να ακούς.
Φύγε.
Μια βόλτα. Εσύ, μουσική και δώσε χιλιόμετρα. Άδειασε. Ποιος σου είπε πως επιβάλλεται κάθε δευτερόλεπτο να σκέφτεσαι και κάτι;
Αφουγκράσου εσένα. Το μέσα σου. Άλλαξες. Ποιος είσαι;
Έχεις βάλει στο περιθώριο τον εαυτό σου και κάθε μέρα μοιράζεις κομμάτια σου σε μια καθημερινότητα που ίσως και να στην επέβαλαν.
Γι’ αυτό και αντιδράς. Πού πήγε ο αυθορμητισμός σου; Όχι δεν γερνάς.
Η ζωή απλά σε προσπερνάει γρήγορα. Την έχεις απαρνηθεί για μια μηχανική λειτουργία.
Να σε ακούς. Την κραυγή που πνίγεις ασ’ την να βγει να συνταράξει τους γύρω σου.
Η σιωπή σου απλά γιγαντώνει τις προσδοκίες των άλλων από εσένα.
Και τώρα εσύ θα με λες μαλάκα που στα λέω όλα αυτά.
Όχι ούτε τα προβλήματα προσπερνώ, ούτε ευθυνοφοβία έχω. Το αντίθετο.
Απλά, όταν κατάλαβα πως ο χρόνος είναι εχθρός για εκείνον που δεν αγαπάει τον εαυτό του, άλλαξα.
Όταν είδα πως κάνοντας όλους τους άλλους χαρούμενους στεναχωριόμουν εγώ, επαναστάτησα.
Να σε σέβεσαι, ακούς;
Να σε τρατάρεις με μικρές αλλά ουσιαστικές στιγμές και ναι, αύριο είναι άλλη μέρα. Αυτό να θυμάσαι. Ζήσε και για εσένα κάποτε. Ε;
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
