Το παρελθόν ξεχνιέται ή στοιχειώνει το μέλλον;
Το παρελθόν μοιάζει με φορτίο πάνω στην πλάτη του καθενός, που, άλλοτε ελαφρύ κι άλλοτε πάλι ασήκωτο, παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζήση του. Κι αν κάποιος κατάφερε να το κλείσει ερμητικά σ’ ένα κουτάκι της ψυχής του και να το τοποθετήσει στο βάθος της, αυτό, αγκαθάκι μυτερό, θα καταφέρνει πότε πότε να τον τσιμπά, θυμίζοντάς του την ύπαρξή του. Κι όσο οι εικόνες, που ξεπηδούν από το χρονοντούλαπο της ζωής του, είναι θολές και ξέθωρες, ακίνδυνα περνούν μπροστά από τα μάτια του και χάνονται.
Ίσως και να αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη. Μα αν αποκτήσουν περισσότερο χρώμα, ζωντανεύουν, φαντάσματα του χρόνου, στοιχειώνοντας τα όνειρα και μαραζώνοντας το παρόν. Ποτό και τσιγάρα έχουν τότε την τιμητική τους, ενώ οι άγρυπνες νύχτες γεμίζουν με μαύρους κύκλους τα, ήδη από το κλάμα πολλές φορές ταλαιπωρημένα, μάτια.
Μια καταδίκη χωρίς αμνηστία, ένας βυθός χωρίς πυθμένα, μια αλυσίδα που σφίγγει και πνίγει. Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής, ώστε να ξεφύγει κανείς από μια τέτοια ζοφερή κατάσταση. Τότε είναι που χρειάζεται γύρω του πρόσωπα αγαπημένα. Αυτά θα μπορέσουν, προσφέροντας χείρα βοηθείας, να τον απεγκλωβίσουν από το σκοτεινό τούνελ που έχει παγιδευτεί και να τον φέρουν στο φως, στήριγμα δυνατό κι ακλόνητο για να ξανασταθεί στα πόδια του.
Έτσι θα μπορέσει να γυρίσει σελίδα στη ζωή του, αφήνοντας το παρελθόν εκεί που ανήκει, πίσω, πολύ πίσω στο χρόνο. Τότε μόνο θα μπορεί να το ατενίζει με μια γλυκιά, ακίνδυνη ωστόσο, νοσταλγία.
Λίνα Κατσίκα
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα τετράδιο πλάι στο μαξιλάρι μου να το γεμίζω, πριν ο ύπνος καλύψει τα μάτια μου, με γράμματα,ζωγραφιές,χαμόγελα ή δάκρυα. Πάντα οι λέξεις αποτελούσαν το καταφύγιό μου. Με αυτές μοιραζόμουν τις χαρές μου, τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου και σ' αυτές κατέφευγα όταν φουρτούνιαζε η ψυχή μου κι έψαχνα ηρεμία. Μου έχουν κρατήσει συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και εσώτερης αναζήτησης, με έχουν ταξιδέψει. Μεγάλωσα και το τετράδιο παραμένει στο μαξιλάρι πλάι μου. Μόνο που όσα πλέον σημειώνω εκεί τα μοιράζομαι και με άλλους ανθρώπους που διαβάζοντάς τα ακουμπούν πάνω τους τη δική τους ψυχή κάνοντάς με να νιώθω πως εκεί έξω υπάρχει ακόμη αγάπη,ζεστασιά, μεγαλείο ψυχής.....
