Η αγάπη είναι θείο δώρο, δεν είναι βάσανο.

Με ρώτησες κι απόψε “Γιατί.”

Σε νιώθω να βασανίζεσαι καιρό, να ψάχνεις απαντήσεις, ικανές να μπορέσουν να ηρεμήσουν την απογοήτευση που ξεχειλίζει από μέσα σου και αναλώνεσαι ξανά και ξανά σε εκείνα που σε πληγώνουν. Πώς να σε βοηθήσω έτσι; Πώς να σου σταθώ και πόσο θα ‘θελα να σε είχα εδώ κοντά μου τώρα και όχι πίσω από μια ψυχρή οθόνη ανταλλάσσοντας μηνύματα. Να ξαγρυπνούσουμε μαζί, να ξημερώναμε μαζί, μέχρι που ν’ αποκοίμιζα τη  στεναχώρια σου, έστω και για λίγο. Δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα και θα πρέπει να συμβιβαστώ με αυτά τα δεδομένα όμως, να τα αποδεχτώ και να καταφέρω να σε κάνω να νιώσεις την αγκαλιά μου, μέσα από τις λέξεις εκείνες, που σχηματίζονται στα μεταμεσονύχτια μηνύματά μας. 

 

Όσο εσύ πονάς, θα πονάω κι εγώ μαζί σου κι όσο μου ανοίγεις την καρδιά σου, τόσο με ταξιδεύεις στα δικά μου, γνώριμα μονοπάτια. Γνωρίζω πολύ καλά τι περνάς και τώρα ξέρω πως με καταλαβαίνεις κι εσύ, γι’αυτό και μου απευθύνεσαι κι ας έχεις φύγει από κοντά μου. Πάντα “Λακωνικός” στα λόγια σου όμως σε έχω συνηθίσει. Εμφανίζεσαι ξαφνικά, γράφοντάς μου δύο κουβέντες μετρημένες μα ξέρεις πως θα με βρεις ξάγρυπνη κάπου εκεί, στην άλλη άκρη της γραμμής, έτοιμη να σε ακούσω, να σε ηρεμήσω και να μοιραστώ μαζί σου, όσες απαντήσεις υπάρχουν κι όσες γνωρίζω. Έχουμε φτιάξει έναν δικό μας κώδικα επικοινωνίας εμείς οι δυο. Κι αν χάνεσαι για μέρες, είσαι κομμάτι μου και θα είμαι πάντα εδώ για σένα κι ας μας χωρίζουν χιλιόμετρα πια. 

 

“Γιατί…” 

Όλα σου τα γιατί, που μοιάζουν τώρα αναπάντητα, κάποια στιγμή, όταν ο χρόνος κυλήσει λίγο ακόμα, θα βρίσκουν ένα προς ένα τις απαντήσεις τους. Οι άνθρωποι αγαπούλα μου, δεν εκτιμούμε πάντα αυτό που έχουμε δίπλα μας και πολλές φορές ξεχνάμε κι επιλεκτικά, όταν δεν έχουμε κάτι ακόμα να κερδίσουμε από τον άλλον. Μάλλον μπήκες νωρίς σε αυτό το παιχνίδι κι αιφνιδιάστηκες από την ταχύτητα με την οποία μπορούν να αλλάξουν τα συναισθήματα κάποιων ανθρώπων κι ας έβαζες το χέρι σου στη φωτιά πρωτύτερα για εκείνους. 

 

Ξέρεις κάτι; Ακόμα κι αν δεν μου αρέσει αυτό που λέω από την θέση που είμαι, είσαι τυχερός μα δεν περιμένω να το καταλάβεις αυτό άμεσα. Θα το νιώσεις όμως εν καιρώ, εμπιστέψου με. Όλα όσα ζεις τώρα, είναι εφόδια για της ζωής το παρακάτω. Εμπειρίες μάτια μου, που ακόμα κι αν πονάνε, γίνονται τα καλύτερα μαθήματα στην πορεία μας. Και από αυτήν την άποψη ναι, επιμένω πως είσαι τυχερός που τα ζεις τώρα, όσο είναι νωρίς, για να εκτιμήσεις σωστά τα καλύτερα που θα έρθουν. 

 

Θα νιώσεις πολλές φορές ακόμα απογοήτευση, να μη λυγίσεις. 

 

Θα αισθανθείς ίσως αρκετές φορές να σε “αδειάζουν” λόγια και συμπεριφορές.

 

Θα σαστίσεις από τον τρόπο που δεν εκτιμήθηκαν αυτά που πρόσφερες και από το μέγεθος της αχαριστίας που μπορεί να βιώσεις σε κάποιες περιπτώσεις. 

 

Είναι πιθανό να πονέσεις στο μέλλον και από ανθρώπους που θα έχουν προσθέσει αυθαίρετα στο λεξιλόγιό τους το ρήμα “ξεαγαπώ” κι ας μην υπάρχει αυτή η λέξη καταγεγραμμένη πουθενά. 

 

Θέλω μόνο να με ακούσεις τώρα. Να κρατήσεις δυο λόγια μου, στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή, όταν ο χρόνος θα είναι σωστός για εσένα, θα μπορέσεις τότε και να τα καταλάβεις.

 

Ό,τι προσφέρεις σε έναν άνθρωπο, να το προσφέρεις με την ψυχή σου και ποτέ να μην το μετράς, ούτε και να το μετανιώνεις, αν αυτό δεν εκτιμηθεί. Μην απογοητεύεσαι, απλά δεν ήταν αυτός ο άνθρωπός σου.

 

Το μέγεθος των αντοχών και των ανοχών σου, το ορίζεις μόνον εσύ. Όσο λοιπόν νιώθεις πως έχεις ακόμα αποθέματα αγάπης μέσα σου για έναν άνθρωπο, να τα εξαντλείς. Να παλεύεις, να προσπαθείς, να μην εγκαταλείπεις αμαχητί, γιατί πρώτος εσύ δεν θα μπορέσεις να σου το συγχωρέσεις. 

 

Δεύτερη επιλογή όμως, να μην επιτρέψεις να γίνεις για κανέναν, όχι από εγωισμό μα γιατί εσύ πρώτα θα έχεις τον άνθρωπό σου σαν πρώτη προτεραιότητα πάντα και μόνο όταν είναι αμοιβαίο αυτό θα κρατήσει. 

 

Μα το βασικότερο όλων αγόρι μου, είναι να σέβεσαι και να σε σέβονται. Καμία απολύτως διαπροσωπική σχέση, δεν έχει χρόνο ζωής με την έλλειψη σεβασμού. Όταν αυτός χαθεί, θα έχουν τελειώσει όλα πια. 

 

Ένα τελευταίο πράγμα θα σου πω για τώρα. Κι αυτό θα το πιστεύω πάντα. 

Δεν πονάει η αγάπη. Δεν θα έπρεπε να πονάει τουλάχιστον. Εμείς οι άνθρωποι πονάμε ο ένας τον άλλον, από εγωισμό μα και γιατί δεν μάθαμε να κοιτάμε στα μάτια τον άνθρωπό μας, για να διαβάσουμε την ψυχή του. Η αγάπη είναι θείο δώρο, δεν είναι βάσανο. Προετοιμάσου λοιπόν, για να την αναγνωρίσεις και να την υποδεχτείς σωστά όταν θα σου ‘ρθεί.