Άντρας με το Α κεφάλαιο!
Πολύ δύσκολο να βρεις μάτια που μιλούν χωρίς λέξεις και στόματα που να σιωπούν.
Που η φωνή τους θα ζωγραφίζει μόνο ένα τους βλέμμα που θα είναι αρκετό να σε κάνουν σκλάβο τους.
Πόσες γυναίκες πάνω στη γη δεν έχουν ονειρευτεί έναν τέτοιο άντρα;
Σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί τριγύρω, μόνο που δύσκολα τους συναντάς την κατάλληλη ώρα.
Άντρας τελικά είναι; Λέξη, μύθος ή παραίσθηση;
Μήπως είναι όνειρο που για να τον συναντήσεις πρέπει να ψάξεις βαθιά στα πιο παράξενα μέρη;
Μήπως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν και στα παραμύθια της γιαγιάς κατάφερε το υποσυνείδητο να τους κάνει υπαρκτά πρόσωπα;
Έλα, πλάκα σας κάνω. Το καταλάβατε πιστεύω.
Θέλω να πω με όλα αυτά ότι δύσκολα συναντάς έναν άντρα που να υποστηρίζει την λέξη της ύπαρξης του.
Άντρας με το Α κεφάλαιο σαν το επιβλητικό παρουσιαστικό του.
Αυτό που βλέπουν οι γυναίκες και χάνουν το μυαλό τους.
Που η χροιά της φωνής απλώνεται σαν χάδι στα αυτιά όταν λέει σε “θέλω”.
Που δε χάνει χρόνο με περιττές κουβέντες και στο δείχνει.
Που το κάθε “σ’ αγαπώ” του είναι συμβόλαιο και όρκος τιμής κι ανδρείας.
Όπως ο όρκος που έδωσε για την πατρίδα όταν φύλαξε την σημαία. Που την υπερασπίστηκε με την τελευταία ρανίδα του αίματος του.
Που ο λόγος του είναι ουσία και όχι χιλιοειπωμένα μπλα μπλα γελοίων εραστών.
Που όταν θέλει, που όταν αγαπάει, που όταν πονάει, το δείχνει.
Που έχει το θάρρος να προχωρήσει όταν κάτι τελειώσει χωρίς να αφήσει πίσω του μισοτελειωμένες καταστάσεις ελπίζοντας αν αποτύχει παρακάτω να έχει πόρτα ανοιχτή να γυρίσει πίσω, όπως κάνουν οι κλέφτες που γυρίζουν στον τόπο του εγκλήματος.
Μπορεί να σκέφτομαι πως δύσκολα θα βρεις τέτοιο κελεπούρι.
Μα αν το βρείτε εσείς πες του εκ μέρους μου βρε παιδιά: “Μπράβο ρε μάγκα μου. Σε θαυμάζω.
Μακάρι να μπορούσα να φτιάξω τον κλώνο σου. Έτσι για να σε σπονσονάρω μπας και αρχίζουν να σε μιμούνται οι “άντρες “.”
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
