Χωρίς υπομονή


Είμαι ανυπόμονος άνθρωπος.
Η υπομονή δεν ήταν ποτέ η αρετή μου.
Βιάζομαι να βρω τους ρυθμούς μου.
Τρέχω να ανεξαρτητοποιηθώ,
να πετύχω τους σκοπούς μου,
λες και στο τέλος της γραμμής με περιμένει χειροκρότημα
κι ανθοστόλιστο βραβείο.
Λες κι η ταχύτητα θα μου χαρίσει ζωή.
Μα τρέχοντας να προλάβω τον χρόνο,
χάνω στιγμές
και τον αφήνω να με προσπεράσει,
να με δαμάσει,
να με λυγίσει.

Βιάζομαι να ανοιχτώ,
να αποκαλύψω μυστικά κι αδυναμίες μου
σε ανθρώπους που αδιαφορούν για τα συναισθήματά μου.
Ενθουσιάζομαι και πέφτω στο κενό,
ένα κενό τόσο άδειο και βαθύ
που κανείς δε με περιμένει στον πάτο.
Κανένας δε σπεύδει να με συγκρατήσει.

Βγάζω βιαστικά συμπεράσματα,
αγνοώ τα δεδομένα
κι αναζητώ μανιωδώς τα ζητούμενα.
Κι ας μη τα βρίσκω ποτέ.
Κι ας ξεχνάω μονίμως τη διαδρομή μου ως εδώ.
Κι ας με ψάχνω ακόμη μέσα σε σελίδες,
διερωτώμενη ποια πραγματικά είμαι.

Λέω «σ’ αγαπώ» και «μου λείπεις»
πολύ γρήγορα.
Τόσο αστραπιαία, που ο άνθρωπος απέναντι μου,
αδυνατεί να το διαχειριστεί.
Δε με φοβίζει η μοναξιά,
μονάχα η έλλειψη αισθημάτων.

Σε μια γρήγορη εποχή,
μου λείπει η υπομονή.
Η αναμονή με καίει,
με σιγολιώνει,
με καταστρέφει.
Δυσβάσταχτη η άγνοια της προσμονής.
Ανυπέρβλητο το κενό της αδιαφορίας.
Αν πραγματικά με νοιάζεσαι,
μη με κάνεις να περιμένω.
Δε χτίζεται η ζωή με αέρα.
Δε χτυπάει η καρδιά με υποσχέσεις.

Φιλίνα Ιγνατιάδου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *