Η επιλογή μας να μάθουμε ή όχι για το παρελθόν του άλλου και η υποχρέωση μας να το σεβαστούμε
Χαίρετε. Οι Λατίνοι χρησιμοποιούσαν μια έκφραση που μου αρέσει. Ποια είναι αυτή; Tabula rasa που σημαίνει άγραφος πίνακας. Στην ουσία αναφερόμαστε στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν γεννιέται με έμφυτες γνώσεις αλλά τις αποκτά μέσω των αισθήσεων, της αντίληψης και της εμπειρίας. Ας επεκτείνουμε λίγο αυτή τη συλλογιστική και ας μεταφέρουμε την έννοια του άγραφου πίνακα στη ζωή μας. Ποιος έχει λευκό παρελθόν και μηδενικές μνήμες;
Μόνο τα μωρά είναι άσπιλα και αμόλυντα. Οι υπόλοιποι κουβαλάμε στην ψυχή, στο μυαλό και την καρδιά μας μνήμες, πρόσωπα, καταστάσεις, στιγμές, ενέργειες και παραλείψεις που μας γεννούν τη γκάμα όλων των δυνητικών συναισθημάτων. Έχω αναλογιστεί πως αν δούμε τη ζωή μας ως το δρόμο που περπατάμε, τότε το παρελθόν είναι τα χνάρια μας που αφήνουμε σε επίγειους παραδείσους, σε κακοτράχαλα μονοπάτια και μεγάλες δημοσιές. Μονοπάτια αισθηματικά, φιλικά και επαγγελματικά σμίγουν και χάνονται στο ταξίδι της ζωής.
Για μένα, όταν σμίγουν δυο άνθρωποι, παράλληλα σφιχταγκαλιάζονται το παρελθόν, η παρούσα στιγμή και η προσδοκία του μέλλοντος. Είναι η γοητεία του αγνώστου που δεν ξέρεις πως θα καταλήξει. Σε αυτές τις περιπτώσεις έχεις δυο επιλογές. Θες να μάθεις για το παρελθόν του άλλου ή δεν θες. Θες να μάθεις διαδρομές και σταθμούς της ζωής του ή απλά δέχεσαι το γεγονός ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου κουβαλά τη δικιά του ιστορία που εν πολλοίς τον διαμόρφωσε σε αυτό που είναι.
Αν μιλήσουμε με όρους κινηματογραφικούς δεν είμαστε μια εικόνα παγωμένη στην οθόνη. Είμαστε μια ταινία που η μια σκηνή διαδέχεται την άλλη με αστραπιαία ταχύτητα. Είμαστε οι μνήμες που κουβαλάμε, οι παρούσες στιγμές που ζούμε και τα όνειρα που κάνουμε. Θες να μάθεις για τον άλλον, δικαίωμα σου. Δεν θες να μάθεις, πάλι δικαίωμα σου. Υποχρέωση όμως είναι να σεβαστείς ότι έχει ένα παρελθόν πίσω του ακόμα και αν διαφωνείς με αυτό.
Όλοι έχουμε στιγμές περηφάνιας και ντροπής. Στιγμές που υπήρξαμε θύτες και θύματα. Το παρελθόν μας είναι οι γραμμένες σελίδες στο βιβλίο της ζωής. Ή ακόμα καλύτερα θα χρησιμοποιήσω τη ρήση του Βρετανού Θεατρικού συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ. «Το παρελθόν είναι ό,τι θυμόμαστε, ό,τι νομίζουμε πως θυμόμαστε, ό,τι έχουμε πειστεί ότι θυμόμαστε ή που προσποιούμαστε ότι θυμόμαστε». Στο χέρι μας είναι πως θα γράψουμε τις επόμενες και πως θα επιλέξουμε να διαβάζουμε τις ζωές των άλλων. Μεγάλη ευθύνη, ναι, δεν διαφωνώ διόλου. Η χαρά όμως να ορίζεις εσύ την μοίρα σου και τον τρόπο που βλέπεις τους ανθρώπους δεν έρχεται δωρεάν. Έχει το τίμημά της που εξαρτάται από σένα και μόνο από σένα αν θες να το πληρώσεις.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
