Τέλος χρόνου = τέλος δρόμου

Θύμωσα μαζί σου, μια μικρή παρεξήγηση που σαν αλυσιδωτή αντίδραση πυροδότησε μια σειρά από γεγονότα που τρέφονταν από τον εγωισμό μας. Μανιωδώς καταδιώξαμε τις χαρούμενες αναμνήσεις που κατοικούσαν σε μυαλό και καρδιά, τις θάψαμε ζωντανές. Τόσος χρόνος που περάσαμε μαζί σταμάτησε να έχει νόημα. Βλέπεις στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.

Σε αγνόησα και εσύ αγνόησες εμένα, ζήσαμε μια ζωή σε επιφυλακή, αρνηθήκαμε να εμπιστευτούμε άτομα τόσο βαθιά και αγνά όσο εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον. Αρνηθήκαμε να ζήσουμε όμορφα γιατί είμαστε εγωιστές. Οι κοινοί μας γνωστοί πάλεψαν να διορθώσουν μια σχέση που εμείς εγκαταλείψαμε. Μαλώσαμε μαζί τους, τους διώξαμε μακριά μας.

Πέρασε καιρός, έμαθα αρρώστησες, σκέφτηκα να σου τηλεφωνήσω, μα ο εγωισμός μου το απαγόρευσε. Τότε, ήρθε η μεγάλη μέρα για μένα, μιλάω για προχθές που έγινα εικοσιπέντε. Έκανα γενέθλια σε κάποιο μαγαζί στο κέντρο, μα δε σε κάλεσα. Ξημέρωσε η επόμενη μέρα και ξεκίνησα για σπίτι, δεν είχα πιει πολύ, ούτως ή άλλως θα πήγαινα να πάρω ταξί. Οι δρόμοι άδειοι μα εγώ περίμενα να ανάψει το πράσινο για να διασχίσω τη διάβαση. Ξεκίνησα να περνάω και τυφλώθηκα από τα δυνατά φώτα του αυτοκινήτου που ήρθε με ορμή επάνω μου. Με χτύπησε, έπεσα κάτω. Δυσκολευόμουν να ανασάνω, κρύωνα και φοβόμουν.

Είδες το ατύχημα από μακριά και έτρεξες να βοηθήσεις. Μόλις είδες πως ήμουν εγώ, ένιωσα τα ζεστά σου δάκρυα στο πρόσωπό μου. Ήρθε η επόμενη μέρα και εγώ από εκεί ψηλά, σε κοίταζα να κλαις καθώς με αποχαιρετούσες. Έκλαψες όσο και η οικογένεια μου, στην καρδιά σου ήμουν ακόμα οικογένεια σου. Παρακάλεσες το Θεό να είχες μια στιγμή ακόμα, για να μου ζητούσες συγγνώμη.

Άδικα, εγώ είχα φύγει. Είχα ολοκληρώσει το ταξίδι μου και σας φύλαγα από ψηλά. Μην ανησυχείς, πλέον θυμάμαι μόνο τα καλά, τα χαρούμενα και τα πολλά. Αυτά που ζήσαμε μαζί, δεν μου έμεινε καμιά άσχημη ανάμνηση, ο εγωισμός με εγκατέλειψε βλέπεις. Ένα παράπονο έχω μόνο, αν είχαμε μιλήσει, αν διορθώναμε τη σχέση μας, παρά να την πετάξουμε κάτω να σπάσει σε χίλια κομμάτια, θα είχα ζήσει μια πιο όμορφη ζωή. Θα είχα περισσότερες όμορφες στιγμές να θυμάμαι και ίσως εκείνο το βράδυ να γυρνούσαμε μαζί, που ξέρεις, μπορεί να έβλεπες τον οδηγό και να με τραβούσες στην ασφάλεια.

Για έναν θιγμένο εγωισμό, δεν έζησα όπως μου ζητούσε η καρδιά μου. Αν δεν υπήρχε αυτός ο εγωισμός ίσως να ήμουν σήμερα ζωντανός.

Γιώργος Χατζηκυριάκου