Όποιος φοβάται την αγάπη,
δεν πρόκειται ποτέ ν’ αγαπηθεί.
Όποιος δε δώσει δε θα πάρει,
η ερημιά θα ‘ναι κατάρα του κι ευχή.
Κι όποιος τον έρωτα νομίζει θα γελάσει
με ψέμα, δόλο, εγωισμό και πληρωμή,
έτσι απλά δε θ’ αξιωθεί την ομορφιά του,
στην μαύρη κόλαση του νου του θε να ζει.
Στην ανεμόσκαλα του χρόνου κύκλους κάνεις
και τριγυρνάς χωρίς σκοπό εδώ κι εκεί.
Κι αν δεν μπορείς εσύ να βρεις τον εαυτό σου,
να μη ματώνεις άλλου ανθρώπου την πληγή.
Γέμισε η πλάση με βαρύγδουπες αγάπες.
”Θέλω” που ανάβουν μόνο χάρτινες φωτιές.
Γίνονται στάχτη και ντροπή ως να χαράξει,
πριν ο αλέκτορας λαλήσει τρεις φορές.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
