Οι μέρες περνάνε τόσο αργά.
Θέλω να ξυπνήσω και να νιώθω καλά.
Δεν έχω διάθεση για τίποτα.
Όλα μου φαίνονται τόσο ανούσια.
Νιώθω ένα κενό.
Σε όλους λέω, όλα τέλεια.
Όμως τι και αν η ζωή μου είναι μια χαρά, δεν έχω κάτι να μου λείπει.
Είμαι ευγνώμων, αλλά μέσα μου νιώθω να καταρρέω.
Δεν αφήνω τίποτα να φανεί.
Κάθε μέρα λιώνω.
Είμαι καλά, λέω ξανά και ξανά.
Το σώμα μου δε με υπακούει πια.
Έχω παραδοθεί στα συναισθήματα μου.
Με έχουν κυριαρχήσει.
Σαν τις ερινύες, με τρελαίνουν.
Όλους τους ξεγελώ.
Στο σπίτι μόνο αφήνομαι.
Εγώ και ο εαυτός μου.
Βγάζω τα ρούχα μου, τη μάσκα μου.
Ανάβω τσιγάρο, βάζω το ποτό μου.
Βυθίζομαι στις σκέψεις μου, βουλιάζω στα σκοτάδια μου.
Δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά δεν με νοιάζει πια.
Καθημερινό αυτό το βάρος μέσα σου.
Θέλω να το ξεριζώσω, να αναπνεύσω.
Το έχω συνηθίσει, μου αρέσει μπορώ να πω.
Δελεαστική αυτή η θλίψη.
Μου κρατάει συντροφιά.
Το τίμημα της μεγάλο.
Σε ποιoν να μιλήσω;
Ποιoς να με καταλάβει;
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.
Πονάω.
Δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα.
Θέλω να ξεφύγω, αλλά μια φωνή μέσα μου με αποτρέπει.
Με μαγεύει.
Την ακούω πιστά.
Σαν ένα γλυκό νανούρισμα, με κοιμίζει στην αγκαλιά της κοιμάμαι, ξανά.
Ξυπνάω, βάζω τη μάσκα μου και παίζω το θέατρο μου.
Όμως είμαι καλά, δε χρειάζομαι κανέναν.
Πεθαίνω και γεννιέμαι.
Γεννιέμαι και πεθαίνω.
Catia Marjary
Αθεράπευτα ονειροπόλα, μα πεισματικά ρεαλίστρια. Δεν χωράω σε καλούπια, ούτε φοράω ετικέτες. Είμαι μια τρελή που την βρίσκει με το να αποτυπώνει στο χαρτί, ότι βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και η ζωή απρόβλεπτη.
Η δίψα της ψυχής μου για την γραφή είναι τόσο έντονη, κι αν κάτι έχω μάθει στην μικρή έως τώρα ζωή μου, είναι ότι όταν κάτι την καίει, είναι θέμα χρόνου να το κάνει πράξη.
Πολλά μπορώ να πω για εμένα, αλλά μου αρέσει να εξάπτω την φαντασία,να με ανακαλύπτουν και να διεκδικούν αυτό που έχω.
My moto: Love yourself and the universe will love you back, never give up, live and learn as much as you can.
