Ζεις;

Ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις έλεγε: “Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ό,τι τραυμάτιζε το ερωτικό μου συναίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία”

Είμαι σε μία φάση εσωτερικής αντιπαλότητας. Πολλές φορές συμφωνώ με αυτό. Κι άλλες τόσες, θέλω να το πατάξω, να το διώξω. Τι είναι αυτό άραγε; Άμυνα, αυτοπροστασία, δειλία;

Μετά από μεγάλη εσωτερική αναζήτηση, πιο πολύ ρέπω προς το “θέλω να νιώσω”. Κι ας ματώσω. Θέλω να ζήσω. Κι ας πονέσω χίλιες φορές ακόμα.

Θέλω να συναντήσω ανθρώπους που θέλουν το ίδιο.

Θέλω σταθερότητα στα δικά μου συναισθήματα αλλά και κυρίως, να βλέπω σταθερότητα στα συναισθήματα των άλλων. Μάλλον αυτό εννοούσε κι ο Μάνος ως εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος.

Από την άλλη, κρύβεται μια τεράστια παγίδα πίσω από αυτό…

Αν φοβάμαι να τολμήσω, ζω ή απλώς αναπνέω; Ποιο από όλα είμαι αληθινά φτιαγμένη να αντιμετωπίσω; Έχω γεννηθεί για να αυτοπροστατεύομαι μόνο;

Και τι κάνω όταν αυτή η τρομακτική προστακτική, μου ουρλιάζει “Νιώσε;”

Με πικρία, όλο και συχνότερα διαπιστώνω πως για πολλούς, η ευαισθησία και η φανέρωση των συναισθημάτων μας, έχει γίνει συνώνυμο της αδυναμίας, στις μέρες μας.

Εδώ, θα θυμηθώ κάτι που πάλι έλεγε ο ίδιος… “Να μην υποτιμάμε την ευαισθησία, θεωρώντας την κάτι εύθραυστο. Είναι η πιο σκληρή δύναμη του κόσμου, που μ’ αυτήν τον κατακτάς.”

Και νομίζω πως είχε δίκιο. Είναι δύναμη να νιώθεις, είναι δύναμη να μη φοβάσαι τις αλλαγές, είναι δύναμη να δέχεσαι κριτική, ακόμα και για αυτές τις ευαισθησίες σου. Είναι δύναμη να “γδύνεις” τον εαυτό σου απέναντι στους άλλους και αυτό να μη σε σταματάει αλλά αντιθέτως, να σε κάνει να θες να προχωρήσεις ένα βήμα πιο κάτω…

 Στ’ αλήθεια, όμως…

 Πότε κάτι σε συγκίνησε τελευταία φορά;

Εύη Μαυρογιάννη