¨Αύριο¨ έλεγα, μα το αύριο δεν ήρθε ποτέ

Το σκότωσα το παιδί που είχα στην ψυχή μου και σε μια νύχτα μέσα, σαν να γέρασα απότομα.

Ίσως γιατί όσο και να έψαξα,

δεν βρήκα εκείνον που θα με έπαιρνε αγκαλιά όταν φοβόμουν τα σκοτάδια της ζωής.

Περίμενα.

Σε περίμενα. Τι να πεις…

Το σώμα το ορίζεις, το πας, το σκορπάς, το δανείζεις.

Μα την ψυχή;

Μάγκας αυτός που σε έναν κατάφερε και δόθηκε κι ας προδόθηκε.

Μάγκισσα κι εγώ, δόθηκα αυθόρμητα κι ολοκληρωτικά.

Όπως ακριβώς πέφτει ένα παιδί στην αγκαλιά που νιώθει ασφάλεια.

Σε περίμενα, καιρό κι είναι κι εκείνο το «τα λέμε», εγώ το κράταγα σαν κάτι πολύτιμο.

Είναι που λένε, σε μικρό και σε τρελό, μην τάξεις.

Κι έλεγα κάθε απόβραδο, ίσως αύριο.

Ναι, αύριο. Θα ξανάρθει.

Και στο μυαλό πάντα μια αγκαλιά σφιχτή κι ένα γλυκό φιλί, για καληνύχτα.

Περίμενα μα δεν ήρθες.

Και κάθε βράδυ ένιωθα το μαξιλάρι να μουσκεύει με δάκρυα.

Σαν να με μάλωσαν άδικα και με έβαλαν τιμωρία.

¨Αύριο¨ έλεγα, μα το αύριο δεν ήρθε ποτέ.

Και εκείνο το πρωί που κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη.

Είδα τις ρυτίδες να μου θυμίζουν πως όταν γερνάει η ψυχή, το σώμα θα λυγίζει και θα μαραζώνει.

Δεν θέλω να σε περιμένω πια.

Το θρήνησα το παιδικό μου χαμόγελο και τώρα πια, θα συνεχίσω να προχωρώ.

Μην κάνεις το λάθος μόνο να έρθεις, όχι πια.

Γιατί εδώ δεν μένει κάποιος που ξέρεις.

Μόνο το φάντασμα ενός παιδιού που κάποτε του έταξες πως θα έρθεις..

Μια σκέψη για “¨Αύριο¨ έλεγα, μα το αύριο δεν ήρθε ποτέ”

Μια σκέψη για “¨Αύριο¨ έλεγα, μα το αύριο δεν ήρθε ποτέ”