Είναι που λείπεις εσύ
Είναι ένα τραγούδι στο άκουσμα του οποίου δεν μπορώ με τίποτα να αντισταθώ. Σημασία δεν έχει αν έχω καταναλώσει αλκοόλ ή όχι. Σημασία έχει πως οι νότες της μουσικής του διαπερνούν το κορμί μου και οι στίχοι του αγγίζουν το μέσα μου και μου ξυπνάνε μνήμες από τα παλιά.
Αν τύχει να είμαι στο αυτοκίνητο, βάζω το ραδιόφωνο στη διαπασών και τραγουδάω με την ψυχή μου. Τα χέρια μου χτυπάνε ρυθμικά στο τιμόνι και το κεφάλι μου πάει εναλλάξ μια μπροστά και μια πίσω. Αν πάλι είμαι σε ένα μέρος όπου μπορώ να λικνιστώ, τότε το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Χορεύω σαν να μην υπάρχει αύριο και αδιαφορώ για τα βλέμματα που τραβάω σαν μαγνήτης πάνω μου.
Ο πραγματικός χώρος εξαφανίζεται σαν μαγική εικόνα και τη θέση του παίρνει μια παλιά ντισκοτέκ. Τεράστιες πολύχρωμες μπάλες περιστρέφονται γύρω γύρω. Η πίστα είναι υπερυψωμένη και εγώ βρίσκομαι ακριβώς στη μέση της. Φοράω ψηλόμεσο τζιν παντελόνι, φαρδύ πολύχρωμο μπλουζάκι, σκουλαρίκια κρίκους στα αυτιά και έχω κάνει το μαλλί μου να μοιάζει περμανάντ χωρίς να είναι. Στα χέρια μου κουδουνίζουν διάφορα μεταλλικά βραχιόλια. Φοράω κόκκινο κραγιόν στα χείλη και έντονη μπλε σκιά στα μάτια. Χορεύω με την κολλητή μου. Σε ένα ψηλό τραπεζάκι είναι ακουμπισμένα τα ποτήρια μας. Βότκα πορτοκάλι και ένα μικρό μπολάκι με ποπ κορν. Εγκαταλείπουμε για λίγο την πίστα. Πίνουμε δύο γουλιές από το ποτό μας και η Φανή με ρωτάει: «Λες να μην έρθει;», μα εγώ δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν ο Μάκης θα εμφανιστεί απόψε στη ντίσκο ή αν την έχει αράξει σπίτι παρέα με κανένα κολλητό του. Την ίδια ώρα η Ελπίδα τραγουδάει «Είναι που λείπεις εσύ, το χαμόγελο σου… » . Τραβάω ξανά τη Φανή στην πίστα. Χορεύουμε σαν ξεβιδωμένες. Η Φανή γελάει μα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από την πόρτα μήπως και σκάσει μύτη ο Μάκης.
Ο Μάκης δεν εμφανίστηκε εκείνο το βράδυ και η σχέση τους δεν άντεξε και πολύ τελικά στο χρόνο. Η Φανή σήμερα λέει πως της λείπει. Όχι ο Μάκης. Μα εκείνη η αναστάτωση που ένιωθε τότε περιμένοντας για να το δει. Εμένα πάλι μου λείπει εκείνη η εποχή, το χαμόγελό μου, τα μεταλλικά βραχιόλια και το σαν περμανάντ μαλλί. Μου λείπει η ζωή μου η μισή.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
