Δε ξέρω αν συμβαίνει άθελα ή ηθελημένα, γνωρίζω όμως πως στη πορεία της ζωής οι άνθρωποι αυτοτιμωρούνται. Συμπεριφέρονται λες και δε νοιάζονται, μια πλήρη αδιαφορία, φτάνοντας στο σημείο να υποτιμούν τον εαυτό τους.
Δεν το σέβονται μα τον απαξιώνουν! Ενδεχομένως μια χαμένη αυτοπεποίθηση η οποία μας οδηγεί σε λάθη και συμπεριφορές περίεργες.
Σφάλματα μεγάλα, με συνέπειες τις οποίες βρίσκουμε κάποια στιγμή μπροστά μας,
επιλογές που ίσως προκαλούν θλίψη.
Τραγικό θαρρώ να μη γνωρίζει κάποιος την αξία του.
Αν εσύ δε σε ξέρεις τότε πως περιμένεις να σε δούνε οι άλλοι;
Πώς να εκτιμούν τη παρουσία σου αφού παραμένεις αόρατος;
Έχεις εγκαταλείψει τον εαυτό σου μπαίνοντας από μόνος σε μια φυλακή και δεν το έχεις καν καταλάβει.
Όλα γύρω σου σε πνίγουν και σε ενοχλούν,
θέλεις να ουρλιάξεις μα δε σου έμεινε φωνή.
Ψάχνεις τρόπο να σπάσεις τις αλυσίδες μα δεν τον βρίσκεις,
νιώθεις την ανάγκη να τρέξεις μα τα πόδια βαριά.
Το βλέμμα θολό και το μυαλό μπερδεμένο.
Δε βλέπεις, μόνο το βάρος αισθάνεσαι από τους κρίκους που σε κρατούν καθηλωμένο.
Χειροπόδαρα δεμένος λες, αδύναμος να σκεφτείς καθαρά μα και να δεις.
Εσύ λοιπόν είσαι η φυλακή,
κανείς δε σε έβαλε εκεί με το ζόρι.
Δε σε κλείδωσαν κάπου και σε άφησαν στη τύχη σου, όλα δικές σου επιλογές.
Ανασφάλεια και φόβος.
Στασιμότητα και λήθαργος.
Χαμένος μέσα σε όλο αυτό που εσύ έχεις επιτρέψει.
Άνοιξε το μυαλό σου και το βλέμμα, κοίτα τριγύρω και πάψε να χάνεσαι.
Δε χρειάζεται να σπάσεις τις βαριές αλυσίδες και ξέρεις γιατί;
Διότι εδώ και χρόνια εσύ κρατάς τα κλειδιά στα χέρια σου!
Ψάξε και βρες ποιο από όλα ταιριάζει,
ξεκλείδωσε όλες τις κλειδαριές και ξεκίνα να περπατάς.
Βήμα βήμα τη κάθε φορά σε αυτά τα ξεχασμένα θέλω σου, στα κάποτε μεγάλα όνειρά σου.
Άνοιξε τη πόρτα και χαμογέλασε.
Πολύτιμη η ζωή και εμείς κομμάτι της.
Στέλλα Α.
