Mε ξέχασες.
Με έχωσες μέσα στης λήθης το βελούδινο κουτί.
Με έριξες με δύναμη στον πάτο μιας θάλασσας θυμωμένης. Μια νύχτα με φεγγάρι ολόκληρο που μύριζε έντονα πληγωμένα «γιατί».
Εγώ όμως εξακολουθώ να έρχομαι που και που στον ύπνο σου ακάλεστη
και να σου θυμίζω στιγμές.
Και ύστερα να χάνομαι, σαν δραπέτης με το πρώτο φως της μέρας.
Αφήνοντας στο μαξιλάρι σου απαλά μια μαργαρίτα από του παραδείσου τον κήπο.
Από την Ποιητική Συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης».
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
