Έρχονται Χριστούγεννα κι η ελπίδα με κάθε τρόπο πρέπει να παραμένει ζωντανή

Έρχονται πάλι!
Τα Χριστούγεννα ντε!

Ξεκίνησαν οι άνθρωποι δειλά δειλά να στολίζουν. Σπίτια, μαγαζιά, δρόμους.
Γνώριμες μελωδίες θα αρχίσουν όπου να ‘ναι να χαϊδεύουν τρυφερά τα αυτιά μας και να γλυκοξυπνάνε το πιτσιρίκι που κρατάμε ναρκωμένο σε μια γωνιά στα σωθικά της ψυχής μας.

Αγαπάω πολύ τα Χριστούγεννα…
Και όχι! Δεν έχει όλο αυτό να κάνει με μνήμες από όμορφα παιδικά χρόνια. Δεν θυμάμαι ως όμορφα τα παιδικά μου χρόνια.

Είναι οι μνήμες της ελπίδας που ανασταίνονται εντός μας. Τότε, που όσο κι αν όλα πήγαιναν στραβά, όσο κι αν μοιάζανε αδιέξοδα και μαύρα, είχες έναν καθοριστικό άσσο στο μανίκι σου: τη ζωή ολάκερη μπροστά σου!

Είχες το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα να ονειρεύεσαι ό,τι γουστάρεις. Δίχως όρια και αναστολές, δίχως “πρέπει” και κριτική, δίχως “αν” και “ίσως”!

Ήταν τα όνειρα σου, λογικά και μη, μικρά και μεγάλα, με πιθανότητες πραγματοποίησης ή ανομολόγητα απίθανα.

Ήταν τα δικά σου όνειρα κι ο χρόνος ήτανε μαζί σου, φίλος και συνωμότης, ένας χαμογελαστός από μηχανής Θεός που σου έκλεινε πειρακτικά το μάτι, σα να σου ‘λεγε:
“Εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι τίποτα! Εγώ είμαι εδώ και σου υπόσχομαι πως θα σε εκπλήξω τόσες φορές στη ζωή σου που τώρα δεν μπορείς ούτε να το φανταστείς!
Εγώ είμαι εδώ να σου δίνω ευκαιρίες κάθε φορά που θα τα κάνεις θάλασσα, να σε τραβάω από το χέρι κάθε φορά που θα βαλτώνεις, να σου φέρνω στο δρόμο σου καινούριους φίλους κι έρωτες κάθε φορά που θα ματώνεις από κάποιον που σε πρόδωσε ή απλά σε άφησε.
Εγώ είμαι εδώ να σου μάθω πως ο ήλιος είναι πάντα στον ουρανό, έστω κι αν δεν το βλέπεις, κι είναι θέμα χρόνου να διαλυθούν τα σύννεφα ή να ‘ρθει η χαραυγή και να το ξαναδείς.
Εγώ είμαι εδώ, να σ’ αφήνω να κάνεις λάθη για να μαθαίνεις από αυτά, και να σου παρέχω τις ευκαιρίες να τα διορθώνεις.
Εγώ είμαι εδώ γαμώτο, κι όσο είμαι εγώ εδώ η ζωή θα γίνεται γιορτή ξανά και ξανά και ξανά!”

Κι έρχονταν τα Χριστούγεννα…
Και παρά τα προβλήματα και τις στερήσεις, παρά τους φόβους και τις πληγές, πράγματι όλα γύρω γίνονταν γιορτή… Όλα μύριζαν βανίλια και κανέλα, όλα αστραποβολούσαν από τα πολύχρωμα λαμπιόνια και το φτωχικό σπιτάκι έμοιαζε με παλάτι!

Κι η ψυχή αναθάρευε, μαθαίνοντας να πιστεύει πως όλα μπορούν να αλλάζουν και να γίνονται πιο όμορφα, πως ο Χριστός και αν σταυρώθηκε γεννιέται ξανά και ξανά..

Μεγάλωσα…
Κι ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος πια. Μάλλον γέρασε κι αυτός μαζί μου και δεν έχει πλέον τα κουράγια να με τραβά από τα τέλματα, δεν έχει την ανεντιμότητα, και τη διάθεση αν θες, να με ξεγελά με ψέμματα πως όλα μπορούν να αλλάξουν, πως μια καινούρια ζωή ίσως παραφυλάει κάπου πιο κάτω. Άλλωστε ξέρει πια πως δε θα τον πιστέψω.

Μεγάλωσα…

Αλλά έρχονται Χριστούγεννα ρε!

Κι εγώ έχω σκοπό να αφήσω για λίγο στην άκρη την πραγματικότητα και να βυθιστώ στην παραμυθένια μαγεία τους!
Θα γεμίσω το σπίτι φώτα, στολίδια και θεσπέσιες ευωδιές, θα φορέσω τα γιορτινά μου κι ας μην πάω πουθενά, θα τραγουδήσω τα κάλαντα πιο δυνατά απ’ τα παιδιά και θα χαμογελάω σαν κι αυτά, χαζεύοντας τη στολισμένη πόλη!

Και σαν έρθει η Πρωτοχρονιά θα αφήσω τη βρύση να τρέχει, θα σπάσω στην πόρτα μου το ρόδι για γούρι και θα βγω στη βεράντα να κοιτάξω εκστασιασμένη τα πυροτεχνήματα που θα πλημμυρίσουν με φως, μαγεία και ελπίδα τα πάντα!

Κι εκεί, χαμογελαστή και βουρκωμένη, θα απευθύνω στον ουρανό μία ευχή και μία προσευχή!

Όπως πάντα.
Όπως έκανα από παιδί.
Μία ευχή και μία προσευχή…

Γιατί η ελπίδα πρέπει με κάθε τρόπο να παραμένει ζωντανή!

Κατερίνα Πανταλέων

Κατερίνα Πανταλέων

Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..