Συνήθεια, όχι αγάπη!

Ανάμεσα στις ώρες της σιωπής, αναρωτήθηκα τόσες και τόσες φορές, γιατί η αγάπη, έχει τόσο σκληρό πρόσωπο.

Δε φτάνει ένα φιλί της συνήθειας, μια τυπική κουβέντα διεκπεραίωσης.

Ναι, χανόσουν καθημερινά κι από λίγο, χωρίς ίχνος παραδοχής, όσο κι αν η αλήθεια στεκόταν ακριβώς εκεί, απέναντί μας. Γυμνή, αφτιασίδωτη και σκληρή. Ηθελημένα έβλεπα, ηθελημένα, δε ήθελες. Συμφέρον λέγεται. Όχι αγάπη, μωρό μου. Όχι αγάπη.

Μην τη μαγαρίζουμε τη λέξη. Δε γεννήθηκε για να λερώνεται. Ούτε να καταστρέφεται.

Έρχονται Χριστούγεννα, έλεγες. Κι εγώ σκεφτόμουν, Χριστούγεννα, ναι. Γιατί, όμως; Να καλύψουμε τους λυγμούς μας, πίσω από χαρμόσυνες μελωδίες και παραμυθένιους στολισμούς. Ωραίο κι ίσως, βολικό. 

Καλυφθήκαμε δύο – τρεις εβδομάδες. Σκάρτα. Διαλύθηκε το ροζ συννεφάκι των γιορτών. Φτάνει που εκπληρώσαμε το χρέος μας. Φανήκαμε ευτυχείς.

Πάνε μέρες που το σπίτι είναι τόσο ψυχρό. Σαν ένα κομμάτι πάγου. Δε γεμίζει με κουβέντες, γέλια, φωνές. Κάπου κάπου, σπάει η σιωπή, από ένα σούσουρο του δρόμου, ή απ’ το γάβγισμα του σκύλου.

Αρκεί αυτό για να λέμε ότι υπήρξαμε; Φτάνουν οι αναμνήσεις για να κρατήσουν τη σπίθα μιας ζωής που παλεύει αργοπεθαίνοντας; 

Όχι. Οι έρωτες δεν είναι εκείνοι οι εγωιστικοί.

Είναι εκείνοι που μοιράζονται, πονούν και κατευνάζουν τον πόνο του άλλου.

Δεν το είχαμε, πια! Είχε χαθεί για πάντα.

Όπως χάθηκες κι εσύ, κι όσο κι αν σ’ έψαξα, θέλησες να γίνεις μακρινό παρελθόν.

Εύη Μαυρογιάννη