Παράλογα αδικαιολόγητη

Κι αν έπαψαν οι νέοι
να φυσούν τις ανεμώνες
κι αν των μαργαριτών τα πέταλα,
έρωτα αποκαλύψεις δε προσφέρουν,
η αγάπη μου δεν έσβησε.

Κι αν οι όρκοι
ρίζωσαν σαν τα ψηλά τα δένδρα
και τρίζουν σαν τις ξεχαρβαλωμένες αμπαρόπορτες
οι υποσχέσεις,
εγώ δε ξέχασα.
Κι οι φουρτουνιασμένες θάλασσες
που με θυμό
τες θύμησες σκορπούν
στ’ άγρια κύματα των,
ημέρεψαν με ένα σου βλέμμα.

Κι αν στον κόσμο τούτο,
η λήθη κι η υπομονή
είναι μεγάλες αρετές,
εγώ ανυπομονώ να σου πω
πως δε σε ξέχασα.

Όσο οι δρόμοι στρίβουν
προς το άγνωστο,
όσο τα δένδρα
ίσκιους δροσιάς δημιουργούν,
όσο οι κοπέλες
ερωτευμένα χαμογελούν,
εγώ θα σε αγαπώ.

Κι ας χάσει η γη
το στήριγμα της
και σαν φτερό στον άνεμο
παρασυρθεί στην καταστροφή της.
Εγώ θα πέσω δίπλα σου.

Εγώ θα πέσω μαζί σου.
Παράλογα αδικαιολόγητη
θα είμαι για τον κόσμο.
Ας είμαι δικαιολογημένα
λογική, για σένα μοναχά.

Φιλίνα Ιγνατιάδου