Η ξύλινη σκάλα.
Κάθε σκαλί μία μνήμη, κάθε ήχος ένα τρίξιμο σαν ουρλιαχτό φυλακισμένης στο χρόνο επιθυμίας.
Παλιά καθίσματα, ξύλινα τραπεζάκια, να διατηρούν ένα λίγο απ’ το μεγαλείο του δέντρου, ένα λίγο
απ’ το μεράκι του μάστορα.
Καθηλωμένα σε ένα πολύ, απ’ των θαμώνων την ψυχή.
Παλιά βαρέλια καινούργιοι καημοί… θαμώνες…
Ένα κάδρο με ένα φθινοπωρινό τοπίο και ένα άλλο με ανθρώπους που γλεντούν σε ένα καπηλειό.. Οι μόνοι πού γλεντούν.
Θαμώνες…
Σχεδόν παρατημένοι, μόνοι, ξεχασμένοι από το μετά, αλλά και απ’ το πριν. Το τώρα μία χορδή μπουζουκιού, μία νότα που παιδεύει ένα ταξίμι, σχεδόν λίγο, σχεδόν μισό ημιυπόγειο, ένα παραθύρι ζητιάνος του ήλιου με μερικές ακτίνες μόνο να κατεβαίνουν, σαν χατίρι.
Το φαγητό, ταπεινή συνοδεία, μία προσπάθεια ευχαρίστησης, στο βωμό της επιβίωσης.
Και μόνο μα μόνο το κρασί να είναι καλό, απ’ τα σωθικά του βαρελιού στα σωθικά του ανθρώπου, να νικάει μνήμες, αισθήματα, όλα τα πριν και τα μετά και να καταξιώνει το τώρα.
Να είναι ο σύντροφος, ο αγαπημένος, ο καλλιτέχνης!
Καρτούτσο το καρτούτσο να ταξιδεύει το νου, να γίνεται βαπόρι, τρένο, αεροπλάνο, άλλου, παντού, εδώ…
Γυναίκα, άντρας, παιδί!
Χάδι και παρηγοριά, γέλιο και δάκρυ όλα.
Όλος ο κόσμος… στην υγεία μας!
~ Ένα παραθύρι ζητιάνος του ήλιου ~
Πάνος Μαρουλής
