Είναι Σαββατόβραδο και μόνο μια θεατρική παράσταση μπορεί να με βγάλει από το σπίτι. Δεν έχω φροντίσει να πάρω από νωρίς εισιτήρια και παρόλο που ο αριθμός τους είναι περιορισμένος, εντούτοις τελευταία στιγμή καταφέρνω να εξασφαλίσω δύο θέσεις. Πρόκειται για μια διαδραστική παράσταση και αυτό διεγείρει πιο πολύ την περιέργειά μου.
«Απόψε θα πάμε θέατρο», λέω στη μάνα μου και αφού η γυναίκα βρίσκεται προ τετελεσμένων, απαντάει πως ελπίζει να είναι κάτι καλό. Ξέρω πολύ καλά πως αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς, στις τελευταίες δυο παραστάσεις που παρακολουθήσαμε και ήταν επιεικώς κακές. Δεν είμαι κριτικός θεάτρου, αλλά ως θεατής έχω άποψη. Αν δεν έχω πιάσει το νόημα της παράστασης, αν δεν κλάψω, δεν γελάσω ή δεν μπω έστω στη διαδικασία να σκεφτώ – να προβληματιστώ- ή ακόμα χειρότερα αν βαρεθώ, τότε δεν φταίω σίγουρα εγώ.
Ευτυχώς η παράσταση «Όλα τα υπέροχα πράγματα», με πρωταγωνίστρια την Χριστίνα Κωνσταντίνου, ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Είναι ίσως η καλύτερη παράσταση που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Καμιά φορά δεν χρειάζονται σκηνικά. Αρκεί ένα ποδήλατο, μερικά χρωματιστά χαρτάκια, ένα βιβλίο, μια κάλτσα, ένα φρουτοποτό Κεανίτα και μια Σερενάτα. Οι θεατές δεν ξεπερνούν τους 30, αριθμός ιδανικός για τέτοιου είδους παραστάσεις. Στην πλοκή του έργου συμμετέχει και το κοινό, ίσως κάποιοι λίγο περισσότερο, μα γίνεται με τρόπο αβίαστο έτσι ώστε να μην προκαλείται κανένα άγχος.
Το γέλιο ρέει άφθονο. Δεν γελάς μόνο σε αυτή την παράσταση. Είναι στιγμές που κλαις με δάκρυα που δεν φαίνονται. Όταν το κείμενο είναι εξαιρετικό και η ερμηνεία αγγίζει την ψυχούλα σου, δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις με όλη σου τη δύναμη στο τέλος της παράστασης ή να κάνεις μια σφικτή αγκαλιά την ηθοποιό, όπως ακριβώς έκανε η μάνα μου.
Η ιστορία είναι απλή. Μια μητέρα που πάσχει από κατάθλιψη και ένα παιδί στα επτά του χρόνια που ψάχνει ένα τρόπο για να τη βοηθήσει. Μια λίστα από όλα τα υπέροχα πράγματα που υπάρχουν στη ζωή, φτιάχνεται για το λόγο αυτό. Η λίστα δεν σταματάει να μεγαλώνει καθώς τα χρόνια περνούν και το κορίτσι ενηλικιώνεται. Δυο αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας και μια τρίτη που μέλλει να είναι και η τελευταία καθώς ο σκοπός έχει πια επιτευχθεί.
Μήπως τελικά ήταν άχρηστη η λίστα; Σε καμία περίπτωση δε θα το έλεγα. Ίσως δεν στάθηκε τόσο δυνατή ώστε να αποτρέψει κάποιον που δεν έβρισκε λόγο να είναι ευτυχισμένος.
Τι γίνεται όμως με όλους εμάς τους υπόλοιπους; Αυτό μπορώ να σας το πω. Όλοι όσοι επιλέξαμε να παρακολουθήσουμε την παράσταση, είχαμε την ευκαιρία να πάμε πίσω στο χρόνο. Να θυμηθούμε όλα τα υπέροχα πράγματα που αγαπούσαμε σαν παιδιά. Να περάσουμε μέσα από την εφηβεία, τη φοιτητική ζωή, το γάμο και να θυμηθούμε άλλα τόσα υπέροχα πράγματα που μας έκαναν ή συνεχίζουν ακόμα να μας κάνουν ευτυχισμένους.
Η λίστα περιλάμβανε ένα εκατομμύριο υπέροχα πράγματα. «Υπάρχουν τόσα πολλά;», μπορεί να με ρωτήσεις. «Υπάρχουν», είναι η απάντηση. Αν ξεκινήσεις τη λίστα σου από τον καιρό της αθωότητας και που αρκούσε ένα παγωτό «Αγρινό» από την «Regis» για να σε κάνει ευτυχισμένο, τότε ναι, υπάρχουν τόσα πολλά και ίσως ακόμα περισσότερα. Είναι φορές που μας πιάνει το παράπονο για όλα όσα δεν έχουμε. Μια ματιά σε όλα όσα έχουμε ίσως και η δημιουργία μιας δικής μας προσωπικής λίστας, με όλα τα δικά μας υπέροχα πράγματα, θα μας βοηθούσε να συνειδητοποιήσουμε το πόσο όμορφη είναι η ζωή. Και πόσο γεμάτη, με εκατομμύρια υπέροχα πράγματα.
«Παρακολουθήσαμε μια εξαιρετική παράσταση και είχαμε πραγματικά μια υπέροχη βραδιά», μου λέει η μάνα μου καθώς κατευθυνόμαστε προς το χώρο στάθμευσης. Χαμογελώ ευτυχισμένη.
ΥΓ. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα της λίστας μου, με τα δικά μου υπέροχα πράγματα.
· Η Pip Cola και τα δρακουλίνια.
· Η Κάντυ.
· Η ΙΟΝ αμυγδάλου.
· Να σε αγαπούν και να σου το δείχνουν.
· Να σου κάνουν δώρο ένα βιβλίο.
· Να παρακολουθείς το «Είσαι το ταίρι μου» για δέκατη φορά και να γελάς σαν να είναι η πρώτη.
· Να σε κάνουν μια αγκαλιά όταν έχεις τα χάλια σου.
· Να σε φιλάνε στη μούρη τα σκυλιά σου.
· Να τελειώνει στο μπάνιο το σαπούνι και να υπάρχει κάποιος να σου φέρει καινούργιο.
· Να σου προτείνουν όντως μια καλή ταινία για να δεις.
· Να γίνεσαι θεία.
· Να κολυμπάς κάτω από το ουράνιο τόξο.
· Να αράζεις στον καναπέ.
· Η Μελίνα στο «Ποτέ την Κυριακή».
· Η ζιβανία της Loel.
· Ο καφές 2 σε 1 της Nestle.
· Να διαβάζεις το άρθρο σου στην εφημερίδα.
· Να εκδίδεις το πρώτο σου βιβλίο.
· «Οι μοιραίοι», του Βάρναλη.
· Τα κεφτεδάκια του Ευθυμή.
· Να περνάς με τη μάνα σου ένα υπέροχο βράδυ Σαββάτου.
· Να έχεις παρακολουθήσει την παράσταση «Όλα τα υπέροχα πράγματα».
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
