Γιατί εμείς πια, έχουμε γίνει ένα!
Σ’ αγαπάω πολύ μωρό μου, και είναι τόσο αγριευτικό το να φεύγεις μακριά μου…
Εκεί που απέχουμε χιλιοστά, άντε και ελάχιστα μέτρα καμιά φορά γιατί περισσότερο δεν μπορούμε, ξαφνικά, να μπαίνουν ατελείωτα χιλιόμετρα ανάμεσα μας. Χωριζόμαστε τόσο αδίστακτα και πονάει πολύ…
Όμως, υπάρχει ένα θετικό στην κατάσταση αυτή που μπορώ να αναγνωρίσω. Βλέπω πια καθαρά, ότι όπου και να είσαι, εγώ, είμαι για σένα τα πάντα.
Ξέρω, ότι όταν επιτέλους ενώσουμε την καθημερινότητα μας, δε θα μας χωρίσει κανείς. Είμαι σίγουρη, πως ό,τι και να συμβεί στον καθένα μας, αυτομάτως θα το ζει και ο άλλος. Τόσο περίεργα, μα τόσο μαγικά!
Μωρό μου, δεν τρομάζω πια, αλήθεια. Είναι τόσο σπάνιο, κι όμως τόσο αληθινό. Έχουμε γίνει ένα!
Μ.Ν.
