Εγώ ποτέ δε σε είδα σαν φίλο

Ρε ‘συ να σου πω κάτι; Κουράστηκα!

 

Ναι κουράστηκα. Κουράστηκα να με βάζω μονίμως σε δεύτερη μοίρα και ούτε καν δεύτερη. Μπορεί και τρίτη, μπορεί και τέταρτη, μπορεί και πιο κάτω. Και όχι δε σε κατηγορώ. Όχι δε σου ρίχνω ευθύνες. Όχι δε νευριάζω μαζί σου. Εσύ τι φταις; Τι να φταις; Στο κάτω κάτω φίλοι δεν είμαστε; Ε; Φίλοι είμαστε! Σωστά;

Λοιπόν ας τελειώνει αυτό το ψέμα. Ας τελειώνει αυτός ο φαύλος κύκλος. Όχι! Όχι δεν ήμασταν φίλοι. Πότε δεν ήμασταν φίλοι. Εγώ ποτέ δε σε είδα σαν φίλο. 

 

Απ’ τη στιγμή που υπάρχει και το ελάχιστο συναίσθημα, η ελάχιστη έλξη, φιλία δεν υπάρχει. Και δυστυχώς η λέξη ελάχιστο στην περίπτωση μου ούτε αυτή υπάρχει. Μόνο ελάχιστο δεν είναι αυτό που νιώθω για εσένα. Είναι κάτι τεράστιο, κάτι δυνατό. Αυτό το δυνατό που με την ίδια δύναμη που υπάρχει, με την ίδια δύναμη τρώει και το μέσα μου και το πιο τραγικό ξέρεις τι είναι; Ξέρεις; Ότι το ζω όλο μόνη μου και αυτό είναι που με πονάει πιο πολύ από όλα.

 

Όχι! Όχι! Σε παρακαλώ μην κατσουφιάζεις! Μην στεναχωριέσαι! Δε φταις εσύ! Όχι! 

Είναι το μόνο για το οποίο δε φταις. Εγώ φταίω! Εγώ που δεν έβαλα τα όρια μου. Εγώ που δε με έβαλα προτεραιότητα. Εγώ που δεν ήμουν ειλικρινής μαζί σου. Που εγώ το μόνο που έκανα είναι να προσπαθώ να πείσω εσένα και εμένα πως είμαστε δυο πολύ καλοί φίλοι. Για όλα φταίω εγώ! Παίρνω όλη την ευθύνη. 

 

Και έτσι όταν κλείσει η αυλαία εσύ θα είσαι μπροστά απ’ την κουρτίνα. Θα είσαι εκεί. Στο χειροκρότημα. Με πλατύ χαμόγελο και πίσω , στα παρασκήνια, εγώ! Εγώ που καθ’ όλη τη διάρκεια της “παράστασης” σε κρατούσα “ντυμένο”, “καθαρό”, “βαμμένο”, “χαρούμενο”, όπως κάθε πρωταγωνιστή σε κάθε παράσταση. Ήμουν πάντα εκεί να σε κρατάω χαρούμενο, ευτυχισμένο, ευχαριστημένο, με το ακριβότερο τίμημα εμένα.

 

Έβαζα εμένα στην άκρη για να περνάς εσύ καλά “αγόραζα” λίγο χρόνο με εσένα. Το “νόμισμα” η φίλη μου που τόσα πολλά λες πως αισθάνεσαι για αυτήν. Το “τίμημα” ήταν η καρδιά μου. Και Αυτό ναι! Οφείλεις να μου το αναγνωρίζεις!