Περιμένοντας να φανείς
Περιμένοντας να φανείς, έχασα χρόνο από τη ζωή μου. Χρόνο πολύτιμο.
Περιμένοντας να με αναζητήσεις,
έχασα τον εαυτό μου. Τον ένα και μοναδικό εαυτό μου.
Πιστεύοντας τα λόγια σου, έκανα υπομονή. Υπομονή μετρώντας τις μέρες και νύχτες που περνούσαν μακριά σου.
Μην ακούγοντας τη φωνή της λογικής μου, έπλαθα με το φτωχό το μυαλουδάκι μου ιστορίες πάνω σε σύννεφα.
Ανόητο ε;
Πάνω σ’ αυτά τα σύννεφα κάποτε εσύ με ταξίδευες.
Κλείνοντας τα αυτιά μου, σε κάποιες συμβουλές ανθρώπων που ήθελαν μόνο το καλό μου, συνέχιζα να οδηγώ αντίθετα στο μονόδρομο μου.
Μα ναι, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αγαπούν και νοιάζονται τον άλλον.
Μα εγώ εθελοτυφλούσα.
Δεν ήθελα να τους ακούσω. Δεν ήθελα να σκεφτώ έστω και για λίγο, πως είχαν δίκιο.
Και όλο περίμενα.
Σε περίμενα μάλλον.
Και έκανα υπομονή.
Ατελείωτη υπομονή.
Μα ποιον κορόιδευα άραγε; Ήξερα πως το μέλλον που τόσο όμορφο σχεδιάσαμε, θα έμενε απλά ένα σκίτσο στο μυαλό μου. Και άντε να ήταν πάνω σε χαρτί. Θα το έσκιζα με μία μου μόνο κίνηση. Μα αυτό είναι σχεδιασμένο μέσα μου. Εκεί τι κάνω;
Θα μπορούσα να ρίξω ευθύνες επάνω μου, που τόσο σε εμπιστεύτηκα.
Αλλά χαλάλι σου.
Χαλάλι στους μήνες, στα χρόνια που περάσαμε όμορφα μαζί. Μα φοβάμαι πως πέρασε ο χρόνος και έχασα το τρένο της δικής μου ζωής. Περιμένοντας εσένα, που σε θεωρούσα σταθμό κοινής ζωής, έχασα ίσως την ευκαιρία να έχω τερματίσει πλέον σε κάποια όμορφη, γαλήνια σχέση.
Σου καταλογίζω ευθύνες.
Σαφέστατα ναι.
Τράβηξες πολύ το νήμα, ενώ είχες σκοπό να το κόψεις.
Ας μ’ άφηνες στην ησυχία μου, πολύ πιο νωρίτερα. Δε σου έφταιξα πουθενά για να βάλεις τη ζωή μου σε παύση.
Άκου όμως κάτι τελευταίο.
Απ’ όλα αυτά που βίωσα μαζί σου, βγήκε κάτι καλό.
Έμαθα, άργησα βέβαια, να βάζω προτεραιότητες στη ζωή μου.
Να κοιτώ τι θέλω ειλικρινά. Μα πλέον αυτό που θέλω, είναι μόνο, ότι θα μου χαρίζει χαμόγελα στα χείλη μου.
Και περιμένοντας να φανείς, συνειδητοποίησα πως όταν ο άλλος θέλει να φύγει, απλά πρέπει να κλείνουμε οριστικά τις πόρτες πίσω μας. Και αν επιστρέψει, να τις βρει κλειδωμένες.
Όποιος φεύγει είναι γιατί δε νιώθει αγάπη για τον άλλον.
Και αν ξαναγυρίσει είναι γιατί δε βρήκε αλλού την αγάπη που του χάριζες εσύ.
Αλλά όπως είπαμε η πόρτα θα παραμείνει κλειδωμένη.
Επιστροφές σε μεταχειρισμένες συμπεριφορές, δε δεχόμαστε.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
