Ασφαλώς και δεν πρέπει…
Διεθνώς ως απιστία ορίζεται η σεξουαλική ή συναισθηματική πράξη, όπου κατά την διάρκεια αυτής, σπάει ο δεσμός της αποκλειστικότητας μεταξύ δύο ανθρώπων. Στις μέρες μας ο όρος αυτός έχει πάρει άλλες διαστάσεις, καθώς δεν χρειάζεται πάντα η φυσική / ανθρώπινη επαφή, η οποία έχει δώσει τη θέση της στην δραστηριότητα των ανθρώπων μέσα από τα social media.
Το 1982, η μοιχεία αποποινικοποιήθηκε στην χώρα μας και έκτοτε δεν αποτελεί από μόνη της αιτία διαζυγίου.
Ο λόγος ωστόσο που απατά το κάθε φύλο είναι διαφορετικός.
Συνήθως οι άνδρες προχωρούν σε παράλληλη σχέση συγκεκριμένης διάρκειας, καθώς αναζητούν τη σεξουαλική ποικιλία που ενδεχομένως απουσιάζει από τη σχέση τους , οι γυναίκες πάλι προσπαθούν να καλύψουν τυχόν συναισθηματικά κενά που προκύπτουν με το πέρασμα του χρόνου. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, υπάρχει μία κοινή συνισταμένη, η συνήθεια που έχει δημιουργηθεί μέσα στην ίδια τη σχέση.
Σε αυτό έχουν συμβάλει ηθελημένα ή άθελα τους και τα δύο μέλη, αφού αφήνονται στην καθημερινότητα χωρίς να διεκδικούν το ταίρι τους, επαναπαυόμενοι στην ασφάλεια που έχει δημιουργηθεί με την καθημερινή τριβή. Έτσι τις περισσότερες φορές, συναντούμε ζευγάρια που έχουν ξεχάσει να τσακώνονται και παραμένουν εγκληματικά αδιάφορα μεταξύ τους.
Γιατί η σύγκρουση, υποδηλώνει και μια υγιή σχέση αφού οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι μεταξύ μας. Μέσα από την σύγκρουση συνήθως μαθαίνεις κομμάτια του χαραχτήρα του συντρόφου σου που ενδεχομένως αγνοούσες ή είχες εκλάβει διαφορετικά.
Μιλάμε λοιπόν για το «σπάσιμο της αλυσίδας» σε μία σχέση ή ένα γάμο. Γιατί η απιστία δεν διαπράττεται μόνο εντός γάμου.
Η αλήθεια όμως, είναι πως, όταν αυτή συμβαίνει εντός γάμου, διαταράσσει το θεσμό της οικογένειας. Είναι και η κυριότερη αιτία των διαζυγίων σήμερα, ανεξάρτητα από την αποποινικοποίηση της.
Εδώ λοιπόν θα συναντήσουμε γάμους που παραμένουν «τυπικά» χωρίς ουσιαστική σχέση λόγω ύπαρξης των παιδιών που πιθανών να υπάρχουν. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, είναι ό,τι πιο άσχημο μπορούμε να κάνουμε σε εμάς τους ίδιους και στα παιδιά μας. Όταν ένας κύκλος πρέπει να κλείσει, ειδικά όταν έχουμε αφήσει να εισχωρήσει τρίτο άτομο, είναι ανώφελο να επικαλούμαστε αυτά που μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφαλείς ή να κρυβόμαστε πίσω από τα ίδια μας τα συναισθήματα.
Το ζητούμενο όμως, μετά από την πράξη, είναι η εξέλιξη της ίδιας της σχέσης. Γιατί υπάρχουν οι περιπτώσεις που γράφονται τίτλοι τέλους ( συνηθίζεται), αλλά και οι περιπτώσεις όπου η απιστία επαναπροσδιορίζει την σχέση, θέτει νέα θεμέλια και μετατρέπεται σε ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα με τον ίδιο άνθρωπο!
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, χρειάζεται να ανοίξουν τα χαρτιά τους και οι δύο, να είναι ειλικρινείς, να μπορούν να επικοινωνήσουν, να διεκδικήσουν από την αρχή ξανακερδίζοντας την εμπιστοσύνη ο ένας του άλλου. Ο εγωισμός παραμερίζεται και ο καθένας, τοποθετεί το δικό του λιθαράκι προκειμένου να καλυφθεί το ρήγμα που δημιουργήθηκε. Ουτοπικό μεν, συμβαίνει δε.
Ο χρόνος και ο χώρος λαμβάνουν άλλη διάσταση. Το βασικότερο είναι η κατανόηση και από τα δύο μέρη της ανθρώπινης φύσης και του αλάνθαστου του ανθρώπινου χαραχτήρα.
Παράλληλα η εξάλειψη οποιασδήποτε ταμπέλας θύτη / θύματος.
Δυστυχώς όμως, στο αντίποδα, όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες πράξεων βίας ή και απώλειας της ζωής ενός εκ των δύο από συνανθρώπους μας, στα πλαίσια της απιστίας. Αν και είναι άγνωστες και απροσδιόριστες οι αντιδράσεις ενός ανθρώπου που έχει τον τίτλο του «θύματος», η άρνηση και το αίσθημα απόρριψης, λαμβάνει έντονα χαρακτηριστικά τα οποία οδηγούν σε πράξεις χωρίς να υπάρχει ο έλεγχος αυτών, από το θύμα.
Επανερχόμαστε λοιπόν στην απιστία σαν συμβάν, μέσα σε μια σχέση δυο ατόμων, που ανεξάρτητα με την αφορμή, τα αίτια της προϋπάρχουν όσο και αν τα αγνοούμε.
Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές ή τρόποι για την αντιμετώπιση της. Υπάρχουν όμως τρόποι να καλλιεργήσουμε την σχέση μας, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.
Πάνω από όλα όμως, θα πρέπει να κλείσουμε την πόρτα όταν θα είμαστε απολύτως σίγουροι, με την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε εμάς και στον άνθρωπο που μέχρι πρότινος μοιραζόμασταν την ίδια τη ζωή μας!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
