Αναζητείται επειγόντως λίγη από τη μαγεία των Χριστουγέννων

Νύχτωσε ήδη και άλλη μια μέρα έφυγε, διεκπεραιώνοντας απλώς όλες μου τις υποχρεώσεις. Αυλές και μπαλκόνια  έχουν κιόλας αρχίσει δειλά να ντύνονται στα γιορτινά τους, όμως εγώ τα προσπερνώ βιαστικά δίχως να μου κάνουν καμία αίσθηση πια. Κι ενώ κάθε μέρα ακολουθώ πανομοιότυπα τις ίδιες διαδρομές, όσο πλησιάζουμε προς τα Χριστούγεννα και στα μάτια μου αυτές γίνονται ολοένα και πιο φωτεινές, λες κι από πείσμα προσπαθούν να εισχωρήσουν στην κλειδωμένη μου ψυχή, τόσο ένα σκοτάδι αποπνικτικό επικρατεί ακόμα σ’ εκείνη. 

 

Μοιάζει λες και μέσα μου έχει γίνει ένα “black out” και όσο κι αν παλεύω να διορθώσω τη βλάβη και να επαναφέρω σταδιακά το φως, οι συνθήκες δε με αφήνουν. Φοβάμαι πως εκείνες τις γιορτές, “κάηκαν” τα πάντα μέσα μου κι αν για τους περισσότερους, αυτή είναι μια περίοδος εσωτερικής γαλήνης, αγάπης και αισιοδοξίας, για εμένα είναι μονάχα ημέρες που θέλω να φύγουν, να κυλήσουν γρήγορα και να επιστρέψουν όλα και όλοι στους φυσιολογικούς τους γρήγορους ρυθμούς και στη γνωστή τους άχρωμη εικόνα. 

 

Κάποιες στιγμές μόνο, ετούτες τις μέρες, αφήνομαι παραδομένη από την κούραση και καταφέρνω να ταξιδέψω για λίγο στο παρελθόν, σε εκείνο το δυαράκι που μεγάλωσα. Εκεί, που ακόμα κι αν δεν ήταν όλα ρόδινα, υπήρχε πάντα χώρος στην καρδιά μου για λίγη από τη μαγεία των ημερών. Εκεί, που μόλις βράδιαζε και τα φωτάκια άναβαν, θα με έβρισκες πάντα στο ίδιο σημείο. Με όλα τα υπόλοιπα φώτα σβηστά, ξαπλωμένη κάτω από το δέντρο, πλάθοντας τα δικά μου όνειρα στους ρυθμούς των χρωματιστών λαμπιονιών και των μπλουζ που έπαιζαν χαμηλά στο πικ-απ, μέχρι που αποκοιμιόμουν εκεί νηφάλια. Κάθε βράδυ η ίδια τελετουργία. Λες και προσπαθούσα μέσα σε αυτές τις λίγες μέρες των γιορτών, να προλάβω να γεμίσω την ψυχούλα μου με όσο το δυνατόν περισσότερα αποθέματα ελπίδας και αισιοδοξίας μπορούσα. 

 

Ανοίγοντας τα μάτια μου όμως και πάλι στο σήμερα, ούτε χρωματιστά φωτάκια μπορώ να δω γύρω μου, ούτε μουσική ακούγεται, ούτε ζεστασιά νιώθω. Κι όμως, το δέντρο είναι στολισμένο και στέκει λίγα μόνο μέτρα μακριά μου. Μοιάζει να με περιμένει όπως και τότε μα δεν το πλησιάζω καν. Είναι που μια εικόνα έχει παραμείνει μόνο να παίζει σε επανάληψη σφηνωμένη κι ολοζώντανη στην καρδιά μου κάθε τέτοιες μέρες, συνθλίβωντας όλο μου το είναι. Κάθε χρόνο εμφανίζεται σαν φάντασμα μπροστά στα μάτια μου και χάνεται όταν θα σβήσουν πια όλα τα φώτα και όταν θα αμπαλαριστούν και τα τελευταία στολίδια στα κιβώτια. 

 

Τέσσερις φιγούρες σιωπηλές, ακίνητες και παραδομένες σε μια εικονική και ψεύτικη γιορτινή διάθεση και σε όλα “όσα έμελλε να την ακολουθήσουν. Ένα σπιτικό, που μόνο γιορτές δε θύμιζε ο παλμός του κι ας ήταν στολισμένο. Ψυχές που άψυχα περιφέρονταν μέσα του, δίχως την παραμικρή έκφραση να διαγράφεται στο πρόσωπό τους. Ένα μούδιασμα μόνο και μια απέραντη θλίψη επικρατούσε στην ατμόσφαιρα, εντάσεις συγκαλυμμένες που περίμεναν μια λάθος κίνηση ή μια κουβέντα παραπάνω για να μετατραπούν ακαριαία σε εκρήξεις και κάποια επιβεβλημένα μεν, αλλά ανέκφραστα χαμόγελα, που επιχειρούσαν μάταια να ξεγελάσουν την αλήθεια που ξεχείλιζε από παντού. 

 

Έχει στοιχειώσει μέσα μου αυτή η εικόνα, παρόλο που όλα έχουν αρχίσει σιγά σιγά να προχωρούν. Πάλεψα με όλους μου τους φόβους από τότε. Ήρθα αντιμέτωπη πρόσωπο με πρόσωπο με τους δαίμονές μου και άρχισα να περιποιούμαι τις πληγές μου, με όσα αποθέματα δύναμης μου είχαν απομείνει και συνεχίζω. Χριστούγεννα όμως σαν κι εκείνα που έκανα στο μικρό δυαράκι που μεγάλωσα, δεν έχω καταφέρει να ξαναζήσω ακόμα. Κάθε φορά, ελπίζω πως ο πόνος επιτέλους χάθηκε μα κάθε χρόνο με ξεγελά, θυμίζοντάς μου όσα προσπαθώ να ξεχάσω. 

 

Λίγη από τη μαγεία των Χριστουγέννων αναζητώ επειγόντως. Κι αν πιστεύεις πως χάνω σιγά σιγά τα λογικά μου, θα σου πω πως όχι! Την παιδική πλευρά της ψυχής μου έχασα και ίσως και το δρόμο που θα με οδηγούσε πίσω σε εκείνην ξανά μα το φορτίο αυτό που κουβαλώ, κάθε χρόνο μοιάζει να γίνεται όλο και πιο βαρύ για εμένα, αντί να αλαφρώνει. 

 

Απόψε πρέπει να τολμήσω να πλησιάσω τη χαμένη μου αθωότητα. Απόψε θέλω να γείρω και πάλι κάτω από το στολισμένο δέντρο, να κλείσω τα μάτια και να εξαγνίσω ό,τι απέμεινε να μου πονάει τη ψυχή, μέχρι που να με βρω ξανά στο ίδιο σημείο που με ξέχασα, όπως και τότε. Ξαπλωμένη και νηφάλια, κάτω απ’το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, πλάθοντας τα δικά μου όνειρα, κι από εκεί να συνεχίσω, σαν να μην πέρασε μια μέρα.