Μαύρου προδοσία

Σαν κάτι να άλλαξε σήμερα…
Κάτι νέο πλανάται στην ατμόσφαιρα.
Ένα αίσθημα περίεργο,
τόσο ξένο μα συνάμα τόσο γνώριμο.
Σήμερα ξύπνησα με μια αλλιώτικη διάθεση.
Δεν με κάλυπταν πια τα μαύρα ρούχα,
ένιωθα να με πιέζουν,
ασφυκτιούσα εντός τους.
Σήμερα, μετά από καιρό,
ενδύθηκα τα χρώματα
και με πλημμύρισε μια ανείπωτη χαρά.

Μα ντράπηκα αμέσως
γιατί το μαύρο πρόδωσα.
Εκείνο ήταν μαζί μου
όταν ξέβαψαν τα χρώματά μου.

Το μαύρο πότισε τη θλίψη μου
και καρβούνιασε τα όνειρα μου,
μα ήταν εκεί για μένα.

Οξύμωρο, μα φώτισε τα σκοτάδια μου.
Χωρίς αυτό δεν θα έβρισκα το μονοπάτι μου.
Χωρίς το φορτίο του, δεν θα μεταμορφωνόμουν.
Σήμερα πρόδωσα το μαύρο
και έτσι αδιάφορα το αντικατέστησα
με ένα φλογερό κόκκινο.

Κι εκείνο κρύφτηκε στο σκούρο των ματιών μου,
και πότιζε με δάκρυα την ίριδα μου.
Έλαμπαν τα μάτια μου κι ακτινοβολούσαν φως…
Θα ‘ρθει πάλι ο καιρός
που τα κύματα θα παρασύρουν τα φωτεινά μου χρώματα
και το μαύρο θα ξανάρθει να με παρηγορήσει.

Μέχρι τότε όμως,
θα χρωματίσω τη ζωή μου
και με γέλια θα γεμίσω τις στιγμές μου.

Το αγαπώ το μαύρο,
μα ήρθε η ώρα να τ’ αρνηθώ
και να πάω παρακάτω.
Φιλίνα Ιγνατιάδου