Ήταν αργά το βράδυ. Στο δωμάτιο απλωνόταν η ησυχία κι εγώ παρέα μ’ ένα ποτήρι κρασί, κοίταζα τα φώτα από το χριστουγεννιάτικο δέντρο να εναλλάσσονται ρυθμικά. Σκέψεις πολλές περνούσαν απ’ το μυαλό μου, μα μία ήταν αυτή που όσο κι αν προσπαθούσα να διώξω, επανερχόταν πεισματικά. Είχε έρθει η ώρα, αυτή κι εγώ να αναμετρηθούμε. Τα τελευταία 3 χρόνια τις μέρες των γιορτών, μα και πριν από αυτές, με διακατείχε μια μελαγχολία και μια άρνηση στο άκουσμα των προετοιμασιών για τις γιορτινές ημέρες. Ποια; Εγώ, που κάποτε ήμουν αυτή που ανυπομονούσε για όλα αυτά κι όμως τώρα δεν ήθελα καν να ακούω. Τι είχε αλλάξει όμως; Γιατί τόση άρνηση; Έπρεπε πια να ψάξω μέσα μου, να βρω την αιτία και να συμφιλιωθώ μαζί της. Ίσως αυτό να με βοηθούσε να αποτινάξω κάθε πτυχή μελαγχολίας.
Έτσι έκανα μια αναδρομή στα παλιά. Θυμήθηκα τότε που ήμουν παιδί, όταν τα Χριστούγεννα ήταν οι αγαπημένες μου μέρες. Πάντα κυριαρχούσε μέσα μου η ανυπομονησία για τον ερχομό τους. Έφερα εικόνες στο μυαλό μου και τότε άρχισα να καταλαβαίνω. Τις μέρες εκείνες, πάντα τις περνούσα στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Η γιαγιά να ετοιμάζει κάθε λογής λιχουδιά και το σπίτι να μοσχοβολάει από κάθε λογής μυρωδιές. Ενώ από την άλλη, ο παππούς ήταν αυτός που δε μου χαλούσε ποτέ του χατήρι. Πόσες βόλτες στη στολισμένη πόλη και πόσες ώρες ατελείωτου παιχνιδιού έχω μαζί του να θυμάμαι! Μα και δώρα μικρά ή μεγάλα, καμία σημασία δεν είχε για μένα, μιας και το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να μου κάνει, ήταν ο χρόνος που περνούσε μαζί μου. Χρόνος ποιοτικός. Αυτός που κάθε παιδί λαχταράει, ώστε να δημιουργήσει όμορφες εικόνες που θα το συντροφεύουν στο μέλλον.
Κάπως έτσι, το σύννεφο του μυαλού μου άρχισε να διαλύεται. Αυτό που είχε αλλάξει τα τελευταία τρία χρόνια στη ζωή μου, ήταν πως ο άνθρωπος με τον οποίο είχα τις καλύτερες αναμνήσεις τις ημέρες των εορτών είχε πλέον φύγει από τη ζωή. Μαζί του όμως πήρε και κάθε μου ανυπομονησία για τον ερχομό τους. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει να συμφιλιωθώ με την ιδέα, κάτι τέτοιες μέρες αντιλαμβάνομαι πως δεν τα έχω καταφέρει απόλυτα. Κάτι τέτοιες στιγμές, μου λείπει έντονα η παρουσία του και η αγάπη του. Μου λείπουν οι βόλτες μας και όλος ο χρόνος που περνούσαμε μαζί. Γιατί αν θεωρείτε πως τα παιδιά θυμούνται ποσά παιχνίδια τους πήρατε ή πόσα χρήματα τους δώσατε, τότε είστε γελασμένοι. Τα παιδιά θα θυμούνται τις ώρες ποιοτικού χρόνου που περάσατε μαζί τους, τις βόλτες, τις αγκαλιές που κάνατε και τα σ’ αγαπώ που τους είπατε!
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, βγήκα στο μπαλκόνι και κοιτάζοντας τον ουρανό ευχήθηκα να είσαι καλά από εκεί ψηλά και να μας προσέχεις. Ταυτόχρονα υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ήταν τα τελευταία μου μελαγχολικά Χριστούγεννα. Άλλωστε το χρωστούσα στον εαυτό μου, μα και στον άνθρωπο που μαζί του είχα φτιάξει τις ομορφότερες γιορτινές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων!
Ελισάβετ Ηλιούδη
Είμαι η Ελισάβετ, αν και κατά κύριο λόγο θα ακούσετε να με φωνάζουν Έλσα λατρεύω το όνομα μου ολόκληρο! Έχω σπουδάσει οικονομικά, μα οι λέξεις είναι για μένα τρόπος ζωής. Με βοηθάνε να εκφράσω όλα όσα υπάρχουν στο μυαλό μου, όσα συμβαίνουν σε μένα και στους γύρω μου! Μια λέξη, μια εικόνα, ένα τραγούδι και η ιστορία ξετυλίγεται. Γελάω και μιλάω δυνατά για άλλους καλό, για άλλους πάλι κακό. Απλά έχω μάθει να είμαι ο εαυτός μου και να ζω την κάθε στιγμή έντονα μιας και το μότο μου είναι ένα “δεύτερη ζωή δεν έχει” άρα οφείλουμε να ζήσουμε τα πάντα στο έπακρο.
Πάμε λοιπόν να ταξιδέψουμε μαζί στον κόσμο των λέξεων.
