Ρακένδυτα χαμόγελα
Λατρεύω τα χαμογελαστά πρόσωπα.
Πες το αν θες ότι τα μάτια μου θέλουν να τα βλέπουν όλα όμορφα. Εμένα μου αρέσει να πιστεύω στην καλοσύνη που βγαίνει από τα μάτια και από τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων.
Μου αρέσει που γίνονται όλοι όμορφοι όταν το χαμόγελο χαράζεται στα χείλη τους.
Ίσως οι μέρες αγάπης έχουν γλυκάνει τα χαρακτηριστικά τους και αφήσανε για λίγο στην άκρη τα προβλήματα της καθημερινότητας τους.
Ντυμένη στο γκραντ βγαίνω έξω και χώνομαι ανάμεσα στον κόσμο και με τα μάτια μου αρχίσω να φωτογραφίζω τις αντιδράσεις τους μιας που σαν και μένα ξεχύθηκαν όλοι τους στους δρόμους για να γιορτάσουν την έλευση της νέας χρονιάς θαυμάζοντας τα βεγγαλικά που σχίζουν τον ουρανό.
Χαρούμενες παρέες, αγκαλιάζονται, φιλιούνται γεμίζοντας ευχές ο ένας τον άλλον όταν καταφθάνουν στα σημεία των ραντεβού τους για να πάνε να γιορτάσουν και να γεμίσουνε τις πίστες ξεσαλώνοντας αυτό το πρώτο βράδυ του νέου χρόνου μιας που έκαναν αιματηρές οικονομίες για να απολαύσουν αυτή τη λαμπερή βραδιά.
Περπατώ ακούραστα ανάμεσα τους και θαυμάζω σε κάθε γωνιά τα φωτεινά πρόσωπα που συναντώ.
Έχω σκοπό να γίνω η σκιά τους ώσπου να χαράξει ο Θεός την καινούρια μέρα.
Ξέρω ότι τελειώνοντας αυτή η βραδιά όλοι θα φορέσουν τη καθημερινή τους μάσκα και θα συνεχίσουν να κάνουν ότι κάθε μέρα πλημμυρισμένοι από τα χιλιάδες προβλήματά τους.
Η ζωή τους θα κυλάει πάλι μονότονα και θα αναπολούν αυτή τη βραδιά ως την επόμενη χρονιά και κάθε χρόνο το ίδιο θα κάνουνε και θα πηγαίνει λέγοντας.
Έχουν ξεχάσει η άνθρωποι να ζούνε για αυτό κλείνονται πάλι στο καβούκι τους.
Δε χρειάζονται πολλά για να περνάνε όμορφα και να γεμίζουν τις μπαταρίες τους.
Απλά δεν έχουν βρει τον τρόπο να το κάνουν.
Οι παρέες τους τώρα περιορίζονται σε ομαδικά μηνύματα μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή από τα τελευταίας τεχνολογίας κινητά που παίρνουν με δόσεις από κάποια πολυκατάστημα.
Σκαρτέψαν όλα σήμερα και οι άνθρωποι έπαψαν να αγκαλιάζονται, να χαδεύονται για να παίρνουν δύναμη ο ένας από τον άλλον.
Χάσανε την επαφή αυτή που γεμίζει την ψυχή και ντύνει με χαμόγελα τα πρόσωπα τους.
Πολύ θα ήθελα να αλλάζαν τα πράγματα κι αυτή η εξέλιξη να μην υπήρχε.
Να χαιρόμασταν όπως μας είχαν μάθει οι γονείς μας και τα σπίτια και οι καρδιές να γέμιζαν με χαρούμενες φωνές από αγαπημένους ανθρώπους.
Η βόλτα μου με βγάζει σε κάτι στενά που εκεί υπάρχει μια άλλη ζωή. Που διαγράφει τη γιορτινή μέρα. Εδώ όλες οι μέρες για αυτούς τους ανθρώπους έχουν ένα χρώμα. Το γκρίζο.
Σπιτάκια αυτοσχέδια με χαρτόνια που τα ρίχνει κάτω κάθε λίγο ο βοριάς του χειμωνιάτικου καιρού.
Ξεχνώ το λόγο που βγήκα έξω και θλίβομαι βλέποντας αυτούς τους αστέγους που παρ’ όλη την ταλαιπωρία τους, το χαμόγελο που μου χαρίζουν με κάνει να ντρέπομαι για τα λαμπερά μου ρούχα.
Τελικά η ζωή όπως και το νόμισμα έχει δύο όψης που εμείς οι καλύτερα βολεμένοι ξεχνάμε ότι υπάρχει.
Κάνει κρύο και κρατώ σφιχτά το παλτό πάνω στο σώμα μου καθώς περπατώ και η σκέψη μου πετάει σε αυτά τα ρακένδυτα χαμόγελα που άφησα πριν λίγο πίσω μου. Τα είδα όλα σήμερα.
Σκεπτική και με κατεβασμένο το κεφάλι ξεκινώ για το σπίτι. Τέλος η βόλτα στους δρόμους. Είδα τα πάντα σήμερα.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
