Άραγε με θυμάσαι;

Άραγε περνώ ποτέ σαν σκέψη απ’το μυαλό σου;
Πλημμυρίζει ο νους σου με το μενεξεδί του ουρανού που δύει
και της ανατολής το φωτεινό γαλάζιο
σαν σχηματιστεί η μορφή μου;
Σε κατακλύζει μια ευωδιά φρέσκο κομμένης χλόης εν μέσω καταιγίδας
και ρίγανης στην κάψα του καλοκαιριού σαν με θυμηθείς;
Αν με θυμηθείς… 
 
Άραγε με θυμάσαι; 
Ή λησμονήθηκα σαν κάποιο κρίνο που ξέχασε να ανθίσει την άνοιξη; 
Σαν κάποιο καλοκαίρι που αποφάσισε να αργήσει… 
Η θύμηση μου σε εγκατέλειψε 
σαν τα διαβατάρικα πουλιά,
που πέταξαν σε άλλους ουρανούς,
λίγο πιο ζεστούς,
λίγο πιο φωτεινούς;
 
Άραγε με προσμένεις; 
Όπως προσμένει η δροσοσταλίδα 
την πρωινή ομίχλη για να σχηματιστεί; 
Όπως η ακτή προσδοκά το ρυθμικό, απαλό χάδι της θάλασσας; 
 
Άραγε θα’ ρθεις; 
Ή για πάντα θα περιμένω το ποτέ μας;
 
Φιλίνα Ιγνατιάδου 

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *