Ο κόσμος άλλαξε, σκλήρυνε και διαβρώθηκε.
Από τα θεμέλια του θέλει γκρέμισμα και επανασύσταση.
Ο κόσμος αυτός χρειάζεται να τον κοιτάξουμε με μια διαφορετική μάτια, να ξεφύγουμε από το παρελθόν και από τα δύσκολα βλέμματα και με ένα τεράστιο άλμα να κοιτάξουμε το μέλλον μας μπροστά.
Ο κόσμος σκλήρυνε και μας κούρασε, πάντα θα μας κουράζει έτσι όπως έχει καταντήσει.
Μικρός, μίζερος και κατευθυνόμενος από την συνήθεια και το συμφέρον.
Καθημερινά δοκιμάζονται οι αντοχές μας σε ένα άνισο παιχνίδι. Σε έναν διαφορετικό αγώνα που ο καθένας καλείται να δώσει τη μάχη του, από τη δική του πλευρά βλέποντας με τα δικά του μάτια. Αλλά μας λείπουν βασικά συστατικά της ψυχής για να συστρατευτούμε στον κοινό αγώνα.
Μας λείπει η αγάπη και η συμπόνια.
Το συμφέρον κατακλύζει τους πάντες και το μόνο που επιβάλλεται να κάνουμε για να πάμε μπροστά είναι να ενεργοποιήσουμε την εσωτερική μας δύναμη που ο καθένας έχει αποκτήσει μέσα από σειρά δυσκολιών και δρόμους δύσβατους που συναντήσαμε στην πορεία της ζωής μας.
Το συμφέρον επικρατεί όπως επικρατούσε πάντα από αρχαιοτάτων χρόνων για αυτό και είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος μπροστάρης για να παρουσιάσει τον κόσμο με μία διαφορετική μάτια, να βρεθεί ο ήρωας – επαναστάτης για να μας αφυπνίσει και να ξεκινήσουμε την εσωτερική μας επανάσταση αρχικά, για να επεκταθούμε και στην εξωτερική αργότερα.
Για να αλλάξει ο κόσμος αυτός πρέπει να αρχίσουμε να το πιστεύουμε μέσα μας πρώτα εμείς και στη συνέχεια οι υπόλοιποι. Να κάνουμε αυτό το άλμα από τον παρελθοντικό στον μελλοντικό κόσμο.
Αυτό όμως χρειάζεται θυσίες περίτεχνες και καθημερινές τις οποίες πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος και τις συνέπειες.
Για να νικηθεί και να αλλάξει ο κόσμος αυτός επιβάλλεται να χυθεί αίμα. Και όταν λέμε αίμα εννοούμε το αίμα της ψυχής το εσωτερικό.
Ο κόσμος σταμάτησε να μιλάει στις ψυχές μας και να κοιτάει στα μάτια μας. Έμαθε να κοιτάει την τσέπη μας και την πλάτη μας και κυρίως γιατί πίσω από την πλάτη μας έμαθε να μας κατηγορεί.
Είμαστε ο κόσμος της κριτικής και του «τα ξέρω όλα» και στην ουσία δε γνωρίζουμε τίποτα, ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό. Στην γνώση του εαυτού μας έχουμε ένα τεράστιο κενό.
Ο κόσμος μαυρίζει συνεχώς και εμείς απλά καθόμαστε και τον κοιτάζουμε με σταυρωμένα χέρια.
Ας μην έχουμε την απαίτηση λοιπόν να αλλάξει αυτός ο κόσμος γιατί καθόμαστε από μακριά και τον αγναντεύουμε χωρίς να κάνουμε καμιά προσπάθεια για να τον αλλάξουμε.
Οι αλλαγές προϋποθέτουν θυσίες, αλλιώς, ποτέ και κανένας δεν πήγε μπροστά αναίμακτα.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
