Μάχη με το χθες

Και πάλι απόψε στο όνειρο μου, ήταν εκεί. Σχέσεις που δεν πέτυχαν, φίλοι που δεν είναι σήμερα κοντά μου, ευκαιρίες που έχασα και τα όνειρα που φοβήθηκα να κυνηγήσω. Σκαρφάλωσα την βουνοκορφή του ονείρου, ταξίδι μακρύ και δύσβατο. Είδα την λάμψη του ήλιου, ένιωσα τον δροσερό αέρα της επιτυχίας και λίγα μέτρα προτού να ολοκληρώσω το ταξίδι μου, προτού τα πόδια μου προλάβουν να πατήσουν στην κορυφή σταθερά και μια κραυγή γεμάτη ζωντάνια και δύναμη να βγει από τα στήθη μου. Μια κραυγή που θα λέει, “κοίταξε με κόσμε είμαι εδώ, πάλεψα και νίκησα.”

Σας συνάντησα, να μου κλείνετε επιδεικτικά τον δρόμο της επιτυχίας. Βλέπω την υπεροψία και τον εγωκεντρισμό στα πρόσωπά σας. Κριθήκατε απευθείας νικητές γιατί δεν τόλμησα να πατήσω στο ρινγκ και να σας αντιμετωπίσω. Ήμουν, δειλός και σήμερα πληρώνω τη χθεσινή αδυναμία που έκρυψα απ’ όλους. Την είχα καμουφλάρει τόσο καλά που δεν ήξερα πλέον που την είχα αφήσει. Σας είχα ξεχάσει με τον καιρό. Μα η καθημερινότητα μου είχε χτιστεί επάνω σας και όλοι ξέρουμε ότι κάθε χτίσμα είναι τόσο γερό, όσο τα θεμέλια του.

Τώρα τι; Έδωσα δεκάδες άλλες μάχες, πολλές τις κέρδισα, κάποιες τις έχασα. Μα το παρελθόν με κρατάει δέσμιο του. Σκύβω το κεφάλι, γελάτε, φωνάζετε και με περιπαίζετε. «Ακόμα είσαι δειλός;» φωνάζει ο ένας από εσάς. «Φίλα, τα πόδια μου και θα σε αφήσω να περάσεις», φωνάζει ο δεύτερος! Προτάσεις πολλές, μα κάνατε ένα λάθος, σηκώνω το κεφάλι και κοιτώντας σας έναν-έναν στα μάτια, παίρνω θέση μάχης. Απορείτε, τρομάζετε και μετά γελάτε νευρικά. Νομίζατε, πως η υπόκλιση μου ήταν δείγμα υποταγής, όμως ήταν απλά ένα δείγμα σεβασμού προς τον εχθρό που με κέρδισε κάποτε και τώρα θα παλέψω για την ρεβάνς.

Είστε πολλοί και εγώ μόνος μου, όμως αρχίζω και σας πετάω έναν – έναν από την κορυφή του ονείρου. Βλέπετε, ενώ εσείς επαναπαυτήκατε στο βάθρο των πρωταθλητών, εγώ συνέχιζα να δυναμώνω. Κάθε σχέση που έκανα και κάθε σ’ αγαπώ που ξέφυγε από τα χείλη μου, έκαναν τα πόδια μου δυνατά και σταθερά. Πλέον όλοι μαζί δεν μπορείτε να με πάτε πίσω, παλεύετε να με πετάξετε από την κορυφή του ονείρου και αποτυγχάνετε.

Κάθε φίλος που έφυγε από κοντά μου, με βοήθησε να διαλέξω τον επόμενο και τώρα το μυαλό μου μένει συγκεντρωμένο στη μάχη, χωρίς να το αποσπούν σκέψεις όπως «τι έκανα λάθος;», και τέλος, οι ευκαιρίες και τα όνειρα που δεν έγιναν δικά μου, δυνάμωσαν τα χέρια μου και όλο το κορμί μου, δεν νιώθω πόνο. Ο φόβος δεν μπορεί να με τιθασεύσει και σας κατευθύνω έναν-έναν στην θέση που σας αρμόζει, «μακριά από τα όνειρα μου!»

Γιώργος Χατζηκυριάκου