Να πλάσω έναν κόσμο δικό μου θέλω, που να μην ντροπιάζει την καρδιά μου
«Ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου.»
Νίκος Καζαντζάκης
Ζούμε σε έναν κόσμο βουτηγμένο στο ψέμα και την υπερβολή, σ’ έναν κόσμο που τα δεδομένα κατέληξαν πλέον ζητούμενα. Φέραμε την έννοια της αγάπης στα δικά μας βολικά μέτρα κι απέμεινε η ψυχή μας να μαραζώνει ξεχασμένη σε μια γωνιά και θυσιασμένη στο βωμό της πρόσκαιρης απόλαυσης και του προσωπικού κέρδους. Στον κόσμο αυτό, εγώ θα αρνούμαι πεισματικά να παραδοθώ.
Στις υποσχέσεις δίχως αντίκρισμα, στην αχαριστία κάθε είδους που κατασπαράζει δίχως έλεος τις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα, στα χαμένα ιδανικά μιας άλλης εποχής που τείνουν να γίνουν δυσεύρετα, στις αλήθειες που σπανίζουν και στο θράσος που περισσεύει, εγώ και πάλι θα αρνούμαι πεισματικά να γίνω συνένοχη.
Κι αν το τίμημα μοιάζει για κάποιους να είναι βαρύ, αν η αυτονόητη επιλογή του να τιμήσεις τον «τίτλο» του είδους σου και άνθρωπος να παραμείνεις, θεωρείται ξεπερασμένη πια, τότε λυπάμαι για εκείνους και όχι για εμένα.
Υπήρξαν στιγμές που τη φοβήθηκα τη μοναξιά. Στιγμές που με πόνεσε τόσο πολύ η απομυθοποίηση ανθρώπων και καταστάσεων, που ένιωσα προδομένη από τα ίδια μου τα πιστεύω. Προδομένη απ’ τις δυνάμεις μου κι από την ίδια μου την καρδιά. Γελασμένη από όλα εκείνα που πίστευα πως της έδιναν τον παλμό και παγιδευμένη σε έναν λαβύρινθο του μυαλού, που μου υποδείκνυε συνεχώς μόνο όσα δεν μπορούσα να καταφέρω.
Όχι πια. Γιατί φτάνοντας στο δικό σου απόλυτο μηδέν, μετρημένες είναι οι επιλογές που θα έχεις.
Μπορείς να παραμείνεις ξαπλωμένος κατάχαμα και να συνεχίσεις να γίνεσαι έρμαιο εκμετάλλευσης και ξένων επιλογών, γιατί αφέθηκες να πιστεύεις πως δεν έχεις προσωπικότητα δική σου, με βούληση και δυνατότητες.
Μπορείς ακόμα να ακολουθήσεις το δρόμο που επιλέγουν οι πολλοί, αν συνεχίζει να σε τρομάζει τόσο πολύ η μοναξιά σου. Το τίμημα όμως, θα είναι να χάσεις ολότελα τον εαυτό σου κι αν είσαι άνθρωπος της καρδιάς, τότε θα ζήσεις τον καθημερινό σου θάνατο σε αντάλλαγμα μιας ζωής που ουσιαστικά δε σου ανήκει. Θα το αντέξεις;
Έχεις κι άλλη μια επιλογή όμως.
Αν έχεις καταφέρει μέχρι εδώ να κρατήσεις την καρδιά, τις αξίες, τα πιστεύω και την ηθική σου αλώβητα, αν όσα σε ταρακούνησαν υπαρξιακά, το μόνο που πέτυχαν είναι να δυναμώσουν τελικά την ψυχή σου, τότε γνωρίζεις ήδη πως η επιλογή αυτή είναι πλέον μονόδρομος.
Η μοναξιά που μέχρι πρότινος έμοιαζε να είναι η προσωπική σου κόλαση, έχει τώρα αρχίσει να μεταμορφώνεται στην αναγέννησή σου. Και ίσως και να την επιλέγεις συνειδητά κάποιες στιγμές, για να χτίσεις αθόρυβα το δικό σου άσπιλο κι αμόλυντο αύριο. Το να επιλέγεις ο ίδιος πλέον τους ανθρώπους που θα σταθούν στο πλάι σου και θα σε περιβάλλουν, δεν είναι προαιρετικό. Επιβάλλεται.
Ανθρώπους με τα ίδια πιστεύω και τα ίδια ιδανικά, με το αίσθημα της ηθικής και του σεβασμού υψηλά, αυτούς τους ανθρώπους ψάχνεις στο διάβα σου. Κι αν οι άνθρωποι αυτοί είναι πια δυσεύρετοι και σπάνιοι, ακόμα κι αν έπαψαν να υπάρχουν, δε θα θυσίαζες τον εαυτό σου ξανά σε σχέσεις κι ανθρώπους κενούς, προκειμένου να μην καταλήξεις μόνη.
Γιατί τους δρόμους τους μοναχικούς δεν τους φοβάμαι πια. Τη μοναξιά όμως που νιώθεις δίπλα σε ανθρώπους “δικούς σου”, αυτή τη φοβάμαι και δε θέλω ποτέ μου να την ξανανιώσω. Το οφείλω σε μένα, το χρωστάω στην καρδιά μου να επιστρέψω στην παλιά μου ταυτότητα και να πλάσω για εκείνη, έναν κόσμο που δε θα την ντροπιάζει.
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
Απλά υπέροχο…! 👍