Ξέρουμε πως η ζωή μας είναι ένα στιγμιαίο πέρασμα στο ατέρμονο του χρόνου.
Ξέρουμε πως η τύχη
μας έχει κάνει την τιμή να υπάρχουμε,
μα αλίμονο, πόσο γρήγορα θα φύγουμε!
Και το ξέρουμε κι αυτό.
Κι όμως…
Πορευόμαστε αγκαζέ με την αλαζονεία.
Μιλάμε, φερόμαστε, πράττουμε, λες και μας έχει τάξει η αιωνιότητα εισιτήριο διαρκείας.
Φοβόμαστε να αγαπήσουμε.
Κι αν αγαπήσουμε είμαστε πολύ εγωιστές για να το παραδεχτούμε.
Πολύ δειλοί για να το πούμε.
Πολύ “λίγοι” για να το αποδείξουμε.
Και περνά η ζωή σαν ένα τρένο που διασχίζει μια ατέλειωτη πεδιάδα,
μες στην καρδιά μιας κατάμαυρης,
άναστρης νύχτας.
Ψέμα, πλάνη, μίσος, θυμός, φόβος…
Πώς να μην είναι τόσο μαύρη η νύχτα της ζωής μας;
Αφού όλα τα όμορφα
μένουν ανείπωτα και θαμμένα στις επτασφράγιστες καρδιές.
Χαράμι όλα.
Χαράμι…
Γιατί, κάποτε έρχεται η στιγμή που ουρλιάζουν να βγουν, να λουστούν το φως του ήλιου!
Μα τότε συνήθως είναι αργά…
Αργά για συγνώμες, αργά για αγκαλιές καρδιάς, αργά για ομολογίες.
Αργά, γιατί κάποτε
είτε ο χρόνος δε φτάνει είτε λείπουν ψυχές…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
