Σφράγισες την πόρτα
μα αναζητάς την έξοδο κινδύνου
λύση μαγική στα άλλοθί σου.
Ζητάς τη φυγή σου.
Τα όρια που χάραξες δεν σε χωράνε,
δεν χωρούν οι ενοχές, οι τύψεις, τα παράπονα
στα λίγα τετραγωνικά της ψυχής σου.
Τις νύχτες ο ύπνος δεν σ’ αγγίζει,
δεν βρίσκει χώρο στο κορμί σου.
Το έχει κυριεύσει το εγώ σου
και αναζητάς τι φταίει σ’ όσους νομίζεις πως αγάπησες.
Αναζητάς την έξοδο κινδύνου,
κάποιον να σβήσεις τις ενοχές,
να μηδενίσει το μυαλό σου,
να πει πως δεν φταις για τις πράξεις σου,
δεν φταις για τις σκέψεις σου,
δεν ορίζεις τη ζωή σου.
Λύση μαγική στα άλλοθί σου.
Από την ποιητική συλλογή “Η νύχτα στα μάτια των δειλών”.
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
