Ίσως αυτό να ειν’ η αγάπη τελικά

Δυο βιολιά που κλαίν’ καημούς,
σε μια νύχτα φορτωμένη 
ερημιά και χαλασμό.
 
Νότες παλιές αλλοτινές, 
που αγκομαχάνε να σωθούν, 
σ’ ένα ραδιόφωνο 
φθαρμένο και μικρό.
 
Δύο παιδιά σ’ ένα παγκάκι, 
πέρα εκεί στα σκοτεινά,  
που ταξιδεύουνε δειλά 
στο πρώτο τους φιλί 
το μαγεμένο.
 
Κι ένα σπουργίτι
στου χιονιά την απονιά,
που ψάχνει ψίχουλα να βρει, 
ασθενικό και φοβισμένο.
 
Δυο χέρια γέρικα, 
που πάλεψαν με δαίμονες πολλούς 
κι όμως σε γόρδιο δεσμό 
ακόμα είναι μπλεγμένα.
 
Δυο μονογράμματα,
που μόλις φαίνονται θαρρείς, 
σ’ ένα απέθαντο πλατάνι 
σμιλεμένα.
 
Δύο καρδιές, 
ξέθωρο κόκκινο κι αυτές, 
σε έναν τοίχο γκρεμισμένο απ’ τον καιρό, 
ανάκατες με λόγια αγάπης μπερδεμένα.
 
Και μια ψυχή, 
που απαντήσεις όλο ψάχνει για να βρει, 
τ’ άστρα θωρώντας και μετρώντας
τ’ ουρανού τα φιλντισένια.
 
Ίσως  αυτό να ειν’ η αγάπη τελικά.
Τόσο αδιανόητα απλή,
αδιαπραγμάτευτα γλυκιά και τρυφερή! 
 
Βάλσαμο είναι 
στων ανθρώπων τα φτερά 
τα τσακισμένα.
 
Κατερίνα Πανταλέων

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *