Ίσως αυτό να ειν’ η αγάπη τελικά
Δυο βιολιά που κλαίν’ καημούς,
σε μια νύχτα φορτωμένη
ερημιά και χαλασμό.
Νότες παλιές αλλοτινές,
που αγκομαχάνε να σωθούν,
σ’ ένα ραδιόφωνο
φθαρμένο και μικρό.
Δύο παιδιά σ’ ένα παγκάκι,
πέρα εκεί στα σκοτεινά,
που ταξιδεύουνε δειλά
στο πρώτο τους φιλί
το μαγεμένο.
Κι ένα σπουργίτι
στου χιονιά την απονιά,
που ψάχνει ψίχουλα να βρει,
ασθενικό και φοβισμένο.
Δυο χέρια γέρικα,
που πάλεψαν με δαίμονες πολλούς
κι όμως σε γόρδιο δεσμό
ακόμα είναι μπλεγμένα.
Δυο μονογράμματα,
που μόλις φαίνονται θαρρείς,
σ’ ένα απέθαντο πλατάνι
σμιλεμένα.
Δύο καρδιές,
ξέθωρο κόκκινο κι αυτές,
σε έναν τοίχο γκρεμισμένο απ’ τον καιρό,
ανάκατες με λόγια αγάπης μπερδεμένα.
Και μια ψυχή,
που απαντήσεις όλο ψάχνει για να βρει,
τ’ άστρα θωρώντας και μετρώντας
τ’ ουρανού τα φιλντισένια.
Ίσως αυτό να ειν’ η αγάπη τελικά.
Τόσο αδιανόητα απλή,
αδιαπραγμάτευτα γλυκιά και τρυφερή!
Βάλσαμο είναι
στων ανθρώπων τα φτερά
τα τσακισμένα.
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
