Η σιωπή της προσευχής
Σιώπησε και κοίταξε.
Η άνοιξη, μας ήρθε λαβωμένη.
Σώπα κι αφουγκράσου.
Διάχυτη η οσμή της φθοράς, ρίχνεται σε πάλη αδυσώπητη στου καιρού τη λυσσαλέα μάχη.
Σώπασε κι άκου.
Τύμπανα ηχούν από μακριά.
Χτύποι καρδιάς είναι, πότε ξέφρενοι και πότε αργοί μα τόσο διαπεραστικά δυνατοί.
Σε ζυγώνουν και κλείνεις τ’ αυτιά της ψυχής σου.
Έως τα μύχια σου σκόρπισε ένα φιμωμένο παράπονο.
Γέμισε ο αέρας λυγμούς και αναστεναγμούς.
Τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα, γονυπετής προσεύχεσαι.
Αναγνωρίζεις το ευτελές της παροδικότητας και παραδέχεσαι το μεγαλείο της αιωνιότητας.
“Κύριε… Δέξου την ικεσία, την προσευχή και την ταπείνωσή μου απόψε.
Έκρυψα το φως Σου άθελά μου κι έχασα τον δρόμο προς Εσένα.
Δεν είμαι τίποτα και σου ζητώ παρακαλώντας Σε, τα πάντα μου, που είναι μόνο έλεος και συγχώρεση. “
Και ξάφνου, μιαν αχτίδα έλουσε με φως όλη την οικουμένη.
~Ζωή Παπατζίκου ~
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
