Λυπημένες κουλούρες
Ζύμωσα τη θλίψη μου κάπως άτσαλα.
Ανέβηκα από την ανεμόσκαλα στην ταράτσα.
Άρχισα να πετάω με δύναμη τις λυπημένες μου κουλούρες.
Είχα βάλει στόχο να πετύχω το φεγγάρι.
Ήταν -ανεπίτρεπτα- όμορφο απόψε
και εγώ δεν άντεχα το θέαμα μόνη μου.
Ιωάννα Πιτσιλλή
*Από την ποιητική συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης».
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
