Μένουμε σπίτι ρε γαμώτο!
Σκεφτόμασταν πως ανοίγει ο καιρός και πως θα αρχίσουμε τις εξορμήσεις. Πως πλησιάζει η Εθνική εορτή και πως θα επωφεληθούμε το πολυπόθητο καθισιό μας. Βλέπαμε ειδήσεις. Μια μέρα ακούσαμε για κάποιον ιό. Ξέρεις, το γνωστό. Πίνοντας ανέμελοι τον καφέ μας, σκεφτήκαμε. Για λίγο, ξέρεις μια στιγμή. Όπως πάντα με τη γνωστή αδιαφορία. “Πω πω, κοίτα τι γίνεται ρε γαμώτο, κρίμα!”. Και συνεχίζαμε τη ραστώνη. Την καθημερινότητα. Τα σχέδια. Την ανεμελιά που σου προσφέρει η εποχή που πλησιάζει.
Μια μέρα όμως μας ξυπνήσαμε λίγο απότομα .Ούτε καφέ δεν προλάβαμε να πιούμε. Μας είπαν πως ο ιός ήρθε σαν να μπαίνει η Άνοιξη. Και εκεί μας είδα. Δε θέλω να σε κουράσω, τα ξέρεις, τα ζεις. Δε θα σου πω τι έχω δει, να μην κάνουμε. Άλλωστε, γνωρίζουμε πόσο ανυπάκουοι σε καλέσματα είμαστε. Ίσως αν ήταν κανένα πανηγύρι, εκεί να δείχναμε όλοι την “παρουσία”μας.
Με θεωρείς κυνική; Δεν πειράζει. Έτσι είμαι εγώ. Με τα ελαττώματα μου και ανήκω στην ίδια κοινωνική ομάδα με εσένα. Και εσύ έχεις τα χούγια σου. Και ξέρεις ρε συ; Θέλω να σε βλέπω εδώ. Θέλω να είμαστε εδώ. Όλοι εδώ. Να τσακωνόμαστε. Να νευριάζουμε. Μας θέλω όλους εδώ. Να αγαπάμε.
ΜΕΙΝΕ ΣΠΙΤΙ σου. Ξέρω, Έλληνα δεν μπορείς. Μα πρέπει. Και σου μιλάω εγώ που με τα πρέπει χώρισα πριν χρόνια. Όμως τώρα ρε φίλε, μας θέλω να δείξουμε τη μαγκιά μας. Έλληνες είμαστε. Πες το και νιώσε το στήθος σου να φουσκώνει με περηφάνια. Όλα τα μπορούμε ρε. Όλα! Να δείξουμε τα δόντια μας σε αυτό που ήρθε. Και να το στείλουμε από εκεί που ήρθε.
Αν διάβασες καλά, βάζω το ΕΜΕΊΣ. Βάλ’ το στη σκέψη σου. Εμείς. Όλοι. Μην ξεχνάς πως στα δύσκολα μαζί είμαστε και το έχουμε αποδείξει. Και να σου πω και κάτι; Μέχρι να διαβάσεις το κείμενο αυτό, δεν ξέρω τις εξελίξεις. Όμως άκου, αν σεβόμαστε τον εαυτό μας, αλυσίδα πάει, σεβόμαστε και τον δίπλα μας. Υπάρχουν εκεί έξω εργαζόμενοι που έχουν οικογένεια. Παιδιά. Γονείς. Αλλά είναι εκεί έξω.
Πίστεψε με, ούτε όρεξη έχουν να δουλεύουν τώρα με όλο αυτό και πάνω από όλα φοβούνται. Ας βάλουμε λίγο τον εαυτό μας στη θέση τους. Είναι το επάγγελμα τους .Δυστυχώς ή ευτυχώς. Ας σεβαστούμε. Ο σεβασμός δε φαίνεται σε ένα χειροκρότημα που κάλλιστα κάποιοι το κάναμε αφού το πρωί είχαμε βγει έξω, χωρίς την υποτυπώδη προφύλαξη. Πήγαμε και αδειάσαμε τα σούπερ μάρκετ, μιλήσαμε άσχημα στον υπάλληλο, γιατί ήταν άδεια τα ράφια. Δεν είσαι αυτός ρε Έλληνα. Γιατί μας ισοπεδώνεις;
Θα μπορούσα να σου αρχίσω την απαρίθμηση για το τι θα ήθελα να κάναμε. Δεν το κάνω. Αυτό όμως που μπορώ να κάνω είναι να σου πω το εξής. Σε θέλω εδώ. Μας θέλω εδώ. Να ξαναστριμωχτούμε στα Μέσα μαζικής μεταφοράς. Να μας ξαναδώ να πηγαίνουμε στην εκκλησία 23.55 και να φεύγουμε μόλις ακουστεί το Χριστός Ανέστη. Να μας δω τις Κυριακές να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον στις παραλίες. Αυτό θέλω. Άλλα όχι τώρα. Τώρα θέλω να είμαστε σπίτι. Μακρυά ο ένας από τον άλλον. Για να μπορούμε να χαρούμε όλοι. Αύριο… #Μένουμε σπίτι ρε γαμώτο!
Ιωάννα Νικολαντωνάκη
