Η περιπέτεια που βιώνουμε και πώς μπορεί να εξελίξει την ανθρώπινη υπόστασή μας

Είναι πολύ βασικό και βοηθητικό όποια κατάσταση και αν βιώνουμε να την εξετάζουμε, να την αναγνωρίζουμε, να υπολογίζουμε δεδομένα και να την αποδεχόμαστε πράττοντας κάθε φορά τα δέοντα, τόσο για το δικό μας καλό, όσο και για των συνανθρώπων μας με υπευθυνότητα και σύνεση.

 

Η κατάσταση τη δεδομένη στιγμή έχει ως εξής: βρισκόμαστε εν μέσω πανδημίας. Ένας ιός – άγνωστος σε εμάς μέχρι πρότινος – έχει επιτεθεί στον πλανήτη και θερίζει ανθρώπους, κυρίως, μεγαλύτερων ηλικιών όπως και ευπαθών ομάδων. Από τη μία στιγμή στην άλλη και από εκεί που είχαμε την καθημερινότητα μας, τη ζωή, τις επαφές, τις εξόδους και τους φίλους μας, καλούμαστε να μείνουμε σπίτι κλεισμένοι και αποστειρωμένοι. Εμείς που μένουμε είμαστε οι «τυχεροί». Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μείνουμε στη βολή μας, με όλες μας τις ανέσεις. Αν είναι εύκολο; Όχι πάντα και όχι για όλους. Κατανοητό. Αν ρίξουμε όμως μια ματιά στην απέναντι όχθη θα δούμε τα χειρότερα. Ιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, υπάλληλοι των σούπερ μάρκετς, φαρμακοποιοί και άνθρωποι διαφόρων ειδικοτήτων που για ευνόητους λόγους δεν μπορούν ή δεν επιτρέπεται να μείνουν σπίτι. Άνθρωποι που διακινδυνεύουν κάθε λεπτό την υγεία τους για να έχουμε εμείς τη δική μας και όλα τα απαραίτητα κατά τη διαμονή μας στο σπίτι.

 

Δεν είναι εύκολο αυτό που ζούμε. Σαφώς και δεν είναι. Άνθρωποι πιο ευάλωτοι ψυχολογικά, άνθρωποι που έχουν περάσει ή περνούν κρίσεις πανικού, ακόμα και εκείνοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα στο σπίτι, δυσκολεύονται να παραμείνουν σε αυτό. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό μελέτες καταδεικνύουν ότι η ενδοοικογενειακή βία έχει αυξηθεί πολύ. Φανταστείτε οικογένειες που είχαν προβλήματα και πριν από την πανδημία, να έχουν να διαχειριστούν τώρα και τον εγκλεισμό. Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Από τη μια μεριά διαδίδουμε το μήνυμα «Μένουμε σπίτι» από την άλλη το κάνουμε με άγαρμπο τρόπο δε. Δώρον άδωρο, φίλοι μου όλο αυτό.

 

Τι πρέπει να κάνω;

 

Αν είμαι από εκείνους που αντέχω ακόμα τον εγκλεισμό, αν δε με έχει ενοχλήσει η καραντίνα σημαίνει ότι έχω βρει τρόπους να το αντιμετωπίζω. Αφού είμαι  ψυχικά δυνατός, δίνω από το περίσσευμα κουράγιου μου στους συνανθρώπους μου, στους φίλους μου, στην οικογένειά μου. Παροτρύνω τους γύρω μου να κάνουν διάφορες δραστηριότητες εντός σπιτιού, έχω συχνή επικοινωνία μαζί τους, τους προτρέπω με όμορφο τρόπο να δουν τη θετική πλευρά, να είναι αισιόδοξοι. Δεν δυσανασχετώ αν απελπίζονται, αν καταπέφτουν ψυχολογικά, είπαμε δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ψυχικές αντοχές και άμυνες. Δεν τους αποπαίρνω, δεν τους επιτίθεμαι λεκτικά αν θελήσουν να πάνε μια βόλτα στη γειτονιά κρατώντας αποστάσεις, μπορεί να είναι η ανάσα τους για να αντέξουν λίγο ακόμα. Δεν ειρωνεύομαι, δεν είμαι κακοπροαίρετος. Βοηθώ όσο μπορώ πρακτικά αυτούς που δυσκολεύονται με τις εξόδους και τα ψώνια όπως οι ηλικιωμένοι.

 

Αν είμαι από εκείνους που δεν αντέχουν ψυχικά, αν νιώσω να καταρρέω, προσπαθώ να μην κάνω αρνητικές και μακροπρόθεσμες σκέψεις, όπως τι θα γίνει μετά από ένα μήνα, μπορεί να μας φέρουν σε μια χαώδη ψυχολογία αυτές οι σκέψεις. Λειτουργώ μέρα τη μέρα. Βήμα – βήμα. Δε βλέπω την προτροπή του «Μένουμε σπίτι» σαν εγκλεισμό και σαν απαγόρευση. Νιώθω τυχερός που έχω ένα σπίτι και μπορώ, μένοντας σε αυτό, να προστατευτώ και να προστατεύσω τους συνανθρώπους μου. Σε ατομικό επίπεδο, βλέπω όλη αυτή την κατάσταση ως το διάλειμμα από την καθημερινότητά μου που τόσο είχα ανάγκη. Πάντα παραπονιόμαστε ότι δεν έχουμε χρόνο για εμάς και την οικογένειά μας. Χρόνο για να ξεκουραστούμε και να κάνουμε δευτερεύουσες δουλειές που πάντα έμεναν πίσω. Τώρα έχουμε αυτόν τον χρόνο! Χρόνο για εμάς, χρόνο να περάσουμε με τους ανθρώπους μας, να διαβάσουμε, να κάνουμε κάτι που αγαπάμε.

 

Σε συλλογικό επίπεδο νιώθω ένας κρίκος μιας μεγάλης αλυσίδας που τυλίγεται γύρω από τις ευπαθείς ομάδες και τις προστατεύει. Όσο περισσότεροι οι κρίκοι τόσο μεγαλύτερη η αλυσίδα και εντέλει τόσο μεγαλύτερη η προστασία προς τους συνανθρώπους μου. Νιώθω και είμαι υπεύθυνος εγώ για μένα και τους άλλους. Όπως είχε πει και ο Νίκος Καζαντζάκης: «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω». Φέρομαι σαν ο μόνος υπεύθυνος λοιπόν. Δεν κοιτάω και δεν κρίνω τι κάνουν οι άλλοι πάρα μόνο ο εαυτός μου.

 

Ας στηρίζουμε και ας υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο σε αυτή τη δυσκολία που μας συμβαίνει ώστε να βγούμε όσο περισσότερο υγιείς, σωματικά και ψυχικά, γίνεται. 

 

Θα περάσει φίλοι μου. Όλο αυτό θα περάσει. Κάποτε θα είναι μία κακιά ανάμνηση. Όταν όμως θα έχει συμβεί αυτό να έχουμε μετατρέψει την άσχημη ανάμνηση σε μάθημα και να έχουμε αναπτύξει την αξία της ενσυναίσθησης. Αυτή η περιπέτεια να έχει εξελίξει την ανθρώπινη υπόστασή μας.

 

Καλή δύναμη σε όλους!