Ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος
Κοιτάζω το δρόμο και βλέπω ερημιά. Σφίγγεται η ψυχή, στην ιδέα αυτής της απότομης συρρίκνωσης. Σαν μια παύση πρέπει να το δούμε για να μπορέσουμε να καταλάβουμε την έννοια της αδράνειας. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι όμως και ακατόρθωτο.
Ήρθε η ώρα της αναμέτρησης με τις σκέψεις, τις αντοχές και τις συνήθειες. Όλα θα δοκιμαστούν με τρόπο πρωτόγνωρο. Το μυαλό θα παίξει παιχνίδια με κύριο αντίπαλο το φόβο και δεινούς υποστηρικτές την άγνοια, την ανασφάλεια, την απόγνωση. Δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να επιτρέψουμε να τελειώσει η παρτίδα και να βγει εκείνος νικητής.
Ήρθε η ώρα της καταμέτρησης με τις πράξεις, τις ευθύνες και τις τιμωρίες. Όλα θα δικαστούν με τρόπο αναπόφευκτο. Η συνείδηση θ’ ανατρέξει σε γεγονότα και στιγμές, σε θύμησες, κρίματα και αδικίες. Δεν πρέπει να εμποδίσουμε τον εαυτό μας ν’ αρνηθεί επώδυνες προσωπικές κατηγορίες.
Κάποια στιγμή, θα γίνει ξανά η επανεκκίνηση. Θα έρθει πάλι η ρουτίνα, θα επιστρέψει το άγχος, θα συσσωρευτούν οι σκοτούρες, θα παρασυρθούμε από τη δίνη της ταχύτητας της καθημερινότητας. Ένα μόνο.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ ότι συνέβη.
Όποιος ένιωσε ατόφια ως το μεδούλι τούτη την κοσμογονία, πάντα θα εκτιμά την αλώβητη θνητή εξαίρεσή του αλλά τα σημάδια της θύελλας θα μείνουν χαραγμένα ανεξίτηλα στην επιδερμίδα της ψυχής του.
Ναι. Ξέρω ποια είναι η ευχή μου. Θέλω να γίνουν όλα όπως πριν όμως εγώ να μην είμαι ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
