Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, μα κι αν ταξίδεψε η ψυχή εμένα δε μου φτάνει
Όχι φίλε μου…
Εγώ αυτό το μονοπάτι, το στρωμένο με ροδοπέταλα που λένε, δεν το γνωρίζω.
Γνωρίζω όμως καλά ανθρώπους που το διάβηκαν.
Μαζί τους διασταυρώθηκα και ξέρω ότι υπάρχει.
Απλά δεν ήταν για μένα.
Κάθε που τύχαινε να το ανταμώσω, με ξερνούσε από τα μέσα του σαν ξένο σώμα, που δεν μπορούσε επ’ ουδενί να το αφομοιώσει.
Όχι φίλε μου…
Εγώ δεν τα κατάφερα πραγματικότητα να κάνω τα όνειρα μου.
Με πλάνεψαν.
Με γέλασαν.
Με πείθανε ότι μπορώ.
Όμως εγώ τα πρόδωσα.
Ποτέ δε βρήκα δύναμη, πιότερο απ’ όσο μπόραγα, για’ κείνα να παλέψω.
Και τώρα με κοιτάν αφ’ υψηλού, με αλαζονεία και απαξίωση γεμάτα.
Και τώρα μες στα μάτια τα κοιτώ, με βλέμμα παγωμένο και μ’ αδειανή ψυχή.
Σχέση αγάπης – μίσους, εγώ κι αυτά, είχαμε πάντα.
Όχι φίλε μου…
Εγώ δεν έκανα ταξίδια μακρινά, και αν ταξίδεψε η ψυχή εμένα δε μου φτάνει – κι ας λέει το αντίθετο
ένα λατρεμένο τραγούδι που συχνά σιγοψιθυρίζω.
ένα λατρεμένο τραγούδι που συχνά σιγοψιθυρίζω.
Εγώ τον κόσμο ήθελα να τον εξερευνήσω, να τον ζήσω, να τον κατακτήσω ειρηνικά.
Κι όπου κι αν θα ουρανοπετάξει κάποτε ετούτη η ψυχή, εγώ εντός μου ήθελα να τόνε κουβαλώ.
Μα άκου ειρωνεία!
Ούτε τα σύνορα δε διάβηκα ποτέ μου…
Άκου φίλε μου…
Εγώ τους ζήλεψα εκείνους τους ανθρώπους που σου ‘λεγα πιο πριν.
Και μην άδικα μου λες ότι δεν έπρεπε, γιατί καλά το ξέρω.
Μα αν κάτι έχω καταλάβει πια καλά, είναι πως τα συναισθήματά μου πρέπει να τα αναγνωρίζω, να τα σέβομαι και να τα αποδέχομαι.
Και ναι.
Κάποιο απ’ αυτά ήταν φορές που ήταν και η ζήλια, η ζήλια που δημιουργεί η αίσθηση του αδίκου.
Και κείνα τα μονάκριβα ονείρατα που άφησα στη μέση, μη μου ζητάς εγώ να τα ξεχάσω, μη μου ζητάς στη λησμονιά να τα περάσω σαν σκιές, γιατί δεν το μπορώ.
Γίναν φαντάσματα που ουρλιάζουνε, στο πέρασμα του χρόνου, κι ο ερειπωμένος πύργος τους πάντα ήμουν εγώ.
Κι όσο για κείνα τα ταξίδια της ψυχής μου, που ονειρεύτηκα, ξέρω δε θα τα κάνω.
Έρχεται για όλα μια στιγμή, που οι λεπτοδείκτες της ζωής δείχνουν “αργά”…
Μη με εμπαίζεις με ελπίδες κουρασμένες.
“Ποτέ δεν ξέρεις” μη μου λες, γιατί ξέρω όσο κανείς όλα εκείνα που δε θα ‘θελες να μάθεις.
Κι ούτε να με ζαλίζεις με όλα αυτά που τελικά κατάφερα να κάνω και να ζήσω.
Ετούτα φέραν τη χαρά.
Εκείνα φέραν πόνο.
Γιατί του ανθρώπου η καρδιά, με ό,τι δεν έζησε πονάει τελικά!
Και αιμορραγεί από τα “δεν” που κουβαλά…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
