Τα τελευταία τρία χρόνια θαρρώ πως σταμάτησα να μεγαλώνω.
Με συνεπήρε το γεγονός πως αποφάσισα να ωριμάσω.
Αποστασιοποιήθηκα εν γνώσει μου από τους πολλούς και αποφάσισα να μελετήσω και να παρατηρήσω ξεχωριστά κάθε κατάσταση της ζωής μου και να μη μου αρκεί πλέον η πρώτη ματιά, η φευγαλέα, γιατί αυτό συχνά πυκνά με οδηγεί σε επιπόλαια και βιαστικά συμπεράσματα.
Ίσως το περιβάλλον που μεγάλωσα με εμπόδιζε σε αυτήν μου την εξέλιξη, αλλά όχι γιατί δεν ήθελαν να ωριμάσω οι δικοί μου άνθρωποι, απλά έβαλαν μπροστά μου το πέπλο της προστασίας τους για να μην πληγωθώ.
Και όχι άδικα, τους δικαιολογώ απόλυτα.
Αλλά τώρα μεγάλωσα και αποφάσισα να ωριμάσω.
Και έτσι στιγμιαία από το μυαλό μου πέρασε εκείνη η περίοδος που η συμπεριφορά των ανθρώπων με εκνεύριζε και με στεναχωρούσε πολύ. Ίσως δεν είχα αντοχή, ίσως με έπνιγε το γεγονός ότι άργησα να υψώσω μέσα μου τοίχος.
Τώρα το μετανιώνω και λέω ότι έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα γιατί θα είχα αποφύγει κακοτοπιές.
Ήταν τεράστιο λάθος μου γιατί το αποδεχόταν η ψυχή μου και πλήγωνα τα συναισθήματά μου.
Έπρεπε εγωιστικά να θέσω τα όρια μου και να μην επιτρέψω σε κανέναν αυτήν την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά.
Ας είναι, αν και άργησα να το καταλάβω.
Βλέπεις, υπερίσχυε το ενδιαφέρον μου και η επιμονή μου να φτιάξω τον κόσμο, να τον μάθω τρόπους. Κι άλλο λάθος αυτό. Το ένα πίσω από το άλλο έκανα.
Ας μου το συγχωρήσω κι αυτό, τόσα και τόσα έχω συγχωρήσει στους υπόλοιπους. Το δικαιούμαι και το χρωστάω στον εαυτό μου.
Τους βαρέθηκα τώρα, κατά βάθος κούρασαν το μέσα μου. Αποφάσισα να απαγκιστρωθώ γρήγορα από αυτά τα σενάρια που συνέχεια είχαν να σου διηγηθούν και έναν κίνδυνο μέσα τους.
Οι άνθρωποι, έμαθα με τον καιρό, αλλάζουν, μεγαλώνουν αλλά δεν ωριμάζουν όλοι από επιλογή. Η αίσθηση του καινούργιου πάντα δημιουργεί διαχωριστικές γραμμές από το παρελθόν αλλά είναι ο μόνος δρόμος για να προχωρήσεις μπροστά. Οι άνθρωποι πολλές φορές αρνούνται την εξέλιξη με το φόβο μήπως ξαναζήσουν μια παρόμοια κατάσταση και δεν καταλαβαίνουν ότι παραμένουν στάσιμοι.
Για να υπάρξει σημείο αναφοράς και επανεκκίνησης θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας το γεγονός ότι πρέπει να παλέψουμε και να πετάξουμε από πάνω μας ό,τι μας πιέζει.
Η διαδικασία της ωρίμασης ενός ανθρώπου έχει οδυνηρές διαπιστώσεις και δεν είναι εύκολος δρόμος, για αυτό μερικοί δεν τον επιλέγουν.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
