Όλα γύρω μου, μοιάζουν να νοσούν

 

Δεν είναι που χάσαμε την επαφή με τον έξω κόσμο, όχι, δεν είναι ετούτο που νιώθω μέρα με την ημέρα να με πνίγει όλο και πιο πολύ. 

 

Είναι που ο χρόνος μοιάζει στάσιμος και οι σκέψεις βρίσκουν δίοδο για να θυμίζουν σ’ όλους μας αλήθειες που πονάνε. 

 

Αλήθειες που γνωρίζουμε, αλλά τις προσπερνάμε. Αλήθειες που όλοι φτιάχναμε, όλοι ανεξαιρέτως.

 

Δεν είναι το παρόν λοιπόν, εκείνο που με πνίγει. Είναι το μέλλον το αβέβαιο που μας χτυπά την πόρτα. 

 

Είναι που όσα πράξαμε στο χθες, καθένας στη ζωή του, έφτασε η ώρα κι η στιγμή λογαριασμό να κάνουν.

 

Μα ποιος θα φταίει, μη ρωτάς ευθύνες για να ρίξεις. Βαθιά το ξέρεις μέσα σου ποιος είναι πλέον φταίχτης. Είσαι εσύ, είμαι κι εγώ, είμαστε υπεύθυνοι όλοι…

 

 

Συναισθήματα που χαροπαλεύουν, σε έναν κόσμο που το μόνο που έχει πλέον αξία είναι η ύλη και η εικόνα. Όλα για την ευημερία και τίποτα για την ξηλωμένη μας καρδιά. Πτώχευσε βλέπεις και την αφήσαμε στην άκρη ξεχασμένη καθώς δεν είχαμε άλλο κέρδος από εκείνη πια. Όλα νοσούν μα όχι τώρα ξαφνικά. Πάει πολύς καιρός που εθελοτυφλούσαμε όλοι, γιατί ήταν πάντοτε πιο εύκολο να αρνείσαι να δεις την αλήθεια κατάματα. Ήταν πιο βολικό να ζεις με αυταπάτες ή ακόμα χειρότερα να ξέρεις πως η ζωή είναι ένας κύκλος που κάποτε θα κλείσει κι εσύ να επιλέγεις να βλέπεις μια ευθεία μόνο μπροστά σου κι αυτή δίχως τέλος. 

 

Και κλείστηκες τώρα στο χρυσό σου το κλουβί πιστεύοντας πως θα σε σώσει, μα αυτό που δεν καταλαβαίνεις ακόμα, είναι πως δεν παύει ένα κλουβί μονάχα να ‘ναι. Ένα ψυχρό, άδειο, αλλά χρυσό κατά τα άλλα κλουβί. Κι αναρωτιέσαι τι σου φταίει. Πώς θες να μοιάζει αλήθεια με φωλιά, όταν η ψυχή σου είναι ανύπαρκτη εκεί μέσα και πώς να σε κρατήσει; 

Και ξαφνικά νιώθεις φυλακισμένος σε μια άδεια…αλλά ταυτόχρονα γεμάτη ζωή. Γεμάτη από άχρηστα αντικείμενα μα άδεια από ατόφια συναισθήματα, από συνοδοιπόρους, από αγάπη αληθινή, από φιλίες άδολες. Άδεια από πίστη σε καθετί που έχει τη δύναμη να σε αναγάγει σε άνθρωπο, άδεια από ψυχή κι από αλήθειες.

 

Όλα εικονικά, όλα πρόσκαιρα, κενά και μάταια. Έτσι ζούσες μέχρι σήμερα. Έτσι ζούσαμε οι περισσότεροι, μη γελιέσαι.

Ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα. Πως είμαι υπερβολική και πως τα βλέπω όλα ούσα φορτισμένη αρνητικά. Αναμενόμενη είναι και εύλογη, αυτή σου η αντίδραση και την καταλαβαίνω. 

Αυτό που αρνούμαι όμως να δεχτώ, αυτό που δεν μπόρεσα ποτέ μου να κατανοήσω, είναι το πώς μετά από την οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση που θα περάσεις, θα μπορούσες την επόμενη μέρα να συνεχίσεις να είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν χθες και όχι καλύτερος. 

 

Γι’ αυτό σκέψου, σκέψου πολύ ετούτο το διάστημα και προσπάθησε να ξεθάψεις από μέσα σου, όσο ακόμα υπάρχουν, όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχες ξεχάσει και την ύπαρξή τους ακόμα. Θυμήσου πως είναι να’ σαι Άνθρωπος κι αν κάπου χάθηκες στην πορεία, ίσως να είναι η πιο κατάλληλη ώρα τώρα, να επιστρέψεις στη φύση σου. Αυτήν που κλείδωσες έξω από το χρυσό σου το κλουβί και δεν της επέτρεψες ποτέ να στο μεταμορφώσει σε μια ζεστή φωλιά. 

 

Ξεκίνα λοιπόν όσο υπάρχει ακόμη χρόνος. Για εσένα μα και για εκείνους που θα τους παραδώσεις τη σκυτάλη. Αναθεώρησε τις αξίες και τις προτεραιότητές σου και αποδέξου τα λάθη σου. Κάνε μιαν αρχή όμως, κάνε κάτι γιατί τελειώνει το οξυγόνο.