Άπιστοι, αναρχικοί, αλλόθρησκοι και άθεοι, παιδιά του ίδιου Θεού!
Και να που ζήσαμε και τα χρόνια του κορωναϊού, μιας νέας πνευμονίας, αρκετά θανατηφόρας για τους έχοντες υποκείμενα νοσήματα και τους ηλικιωμένους. Ο πλανήτης γη για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχει «τραβήξει χειρόφρενο» κυριολεκτικά και ζούμε τη μαγεία ενός εθελούσιου εγκλεισμού προκειμένου η νόσος να εξαλειφθεί με τα λιγότερα δυνατά θύματα. Όλο αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι μπήκαμε στη Μεγάλη εβδομάδα και πλησιάζουμε το Πάσχα των Χριστιανών –που ανάθεμά με αν ξέρουν οι περισσότεροι για ποιο λόγο αποκαλούμε την Ανάσταση του θεανθρώπου με τον εβραϊκό όρο «πέρασμα»- και την προσωπική μου απομάκρυνση από την τοξικότητα των σόσιαλ μίντια, γέννησε σκέψεις και προβληματισμούς που έπρεπε να μοιραστώ με το χαρτί και το μολύβι μου, ή έστω με το πληκτρολόγιο του λάπτοπ μου.
Ιησούς ή Εμμανουήλ, το δεύτερο πρόσωπο του τριαδικού Θεού του ορθόδοξου δόγματος, ο υιός του Θεού, ο Χριστός, από τον οποίο πήρε και το όνομά της η θρησκεία. Τι ήταν όμως ο Χριστός και ο Χριστιανισμός και πού κατέληξε; Κάνω μια ανασκόπηση και διερωτώμαι, πώς κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν κάποιοι το κίνημα ενός αναρχικού από τη Ναζαρέτ και να φθάσουμε στο σήμερα, όπου οι μη φορολογούμενες Α.Ε. μαζεύουν πλούτο και εξουσία, κηρύττοντας κάτι που εκείνος σίγουρα δεν πρέσβευε; Ας το πάρουμε από την αρχή και ας το ξετυλίξουμε παρέα αυτό το κουβάρι σκέψεων.
Ποιος ήταν ο Ιησούς; Υπήρξε; Ήταν υιός του Θεού που κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση έπλασε τον Αδάμ και την Εύα ή ένας ακόμα προφήτης που θέλησε να ανέβει σκαλοπάτια παρά τη θέληση του Κυρίου όπως πιστεύουν ακόμα οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι; Ο Ιησούς υπήρξε! Φυσικά και υπήρξε και ήταν ο γιος του Ιωσήφ και της Μαρίας. Πού ξεκινάει όμως ο μύθος και πού τελειώνει; Ποιες είναι οι αλληγορίες εκείνες που προσπάθησε να περάσει στους ανθρώπους μέσα από τις διδαχές του και πώς τις χρησιμοποίησαν εκείνοι οι ίδιοι που τον σταύρωσαν φοβούμενοι ότι θα τους κατακρημνίσει από τους θρόνους τους, προκειμένου να συνεχίσουν να κυβερνούν ανενόχλητοι πίσω από τα πέπλα του Χριστιανισμού και της πίστης;
Επιστρέφω στη δεύτερη ερώτηση που μου έθεσα. Αδάμ και Εύα. Εδέμ. Ένας Θεός πανταχού παρών που πλάθει όντα ίδια με εκείνον και τους δίνει ελεύθερη βούληση προκειμένου να τον πλησιάσουν και να γίνουν όμοιοι Του. Κάπου εδώ οι αρχαιολόγοι ανά τον κόσμο θα πρέπει να φτερνιστούν ταυτόχρονα. Φανταστικές – θαρρώ – ιστορίες από τη Βίβλο σε έναν πλανήτη έξι Ηπείρων όπου κάποτε ήταν μία, η Παγγαία των δεινοσαύρων, που πέρασε από το Ιουράσιο, στο Κρητιδικό κι από το Κρητιδικό στο Πέρμιο. Ανακαλύψεις που φτάνουν πεντακόσια εκατομμύρια χρόνια πίσω στο παρελθόν δείχνοντας την εξέλιξη των ειδών, τη μεταπήδησή τους από τη θάλασσα στην ξηρά και από την εποχή των ερπετών στα χρόνια των θηλαστικών, την εξέλιξη του homo Erectus και του homo Sapiens και τη δημιουργία οργανωμένων κοινωνιών από αυτούς, έρχεται μια ιστορία με ένα μήλο και ένα φίδι να τις αναιρέσει;
Η απάντηση δική σας και η καθεμιά απολύτως σεβαστή, όπως ορίζει η δική μου πίστη και παιδεία. Θα πω απλά ότι Θεός είναι τα πάντα γύρω μας και η κάθε στιγμή φθοράς που ζούμε επάνω στην πλάση και δε θα πλατειάσω περισσότερο. Επιστρέφω στον Ιησού Χριστό λοιπόν, μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες της ιστορίας. Τι λέει η Εκκλησία για εκείνον και από την άλλη η οπτική ενός ανθρώπου που τον φοράει καθημερινά επάνω του, περασμένο σε μια χρυσή αλυσίδα που κρέμεται από το λαιμό του.
Ξέρετε για ποιο λόγο δε συμπαθώ ιδιαίτερα τη θρησκεία; Όχι την Πίστη, τη θρησκεία. Επειδή είναι κομμένη και ραμμένη από ανθρώπους με μέτρα και σταθμά, ούτως ώστε να χαλιναγωγούν και να κοιμίζουν, να δημιουργούν ψευδαισθήσεις κι αισθήματα υποχρέωσης σε μεγάλες μερίδες κόσμου, οι οποίοι θα κάνουν καθετί προκειμένου να είναι σωστοί απέναντι στην ανυπαρξία των αλληγοριών που άλλοι ονόμασαν Θεό, άλλοι Αλλάχ, άλλοι Βούδα, Δία, Σέμπεκ και πάει λέγοντας.
Φυσικά πίσω από την ανάγκη για χαλιναγώγηση και έλεγχο, κρύβονται τεράστια οικονομικά οφέλη και εξουσία. Φταίει λοιπόν γι’ αυτή την κατάντια ο οποιοσδήποτε Θεός, ο Χριστός, ο Μωάμεθ; Όχι σαφώς! Μήπως ευθύνονται οι θρησκείες και τα δόγματα; Ναι! Φταίει η πίστη; Η απάντηση κι εδώ είναι, Όχι! Διότι εδώ συμβαίνει κάτι που στα μαθηματικά θα λεγόταν «άτοπο», στη ζωή, «παράδοξο» και στην αργκό «κουφό». Τι εννοώ; Έρχομαι αμέσως για να το εξηγήσω παρακάτω: Ο Χριστός. Ας ξεχάσουμε για μια στιγμή ότι έκανε το νερό κρασί και έβγαλε το Λάζαρο από το μνήμα. Ας αφήσουμε λίγο το χριστιανικό φρόνημα που μπορεί να μας διακατέχει και ας κοιτάξουμε για λίγο τον τριάντα τριών ετών βίο του. Ένα παιδί από τα λαϊκά στρώματα της Ιουδαίας, δίχως να νιώθει την ανάγκη να αποκτήσει πολλά αγαθά, με παρουσιαστικό ατημέλητο και ρουχισμό πάντοτε μόνο τον άκρως απαραίτητο. Ταπεινός σε σημείο να πλύνει τα πόδια των ακολούθων του που ονόμαζε μαθητές, ικανός να κοιμηθεί στο ύπαιθρο, στην έρημο, Εκείνος που γεννήθηκε σε έναν στάβλο και αγάπησε (ΟΧΙ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ, ΑΓΑΠΗΣΕ ΓΡΑΦΩ) μέχρι και την πόρνη.
Εάν τώρα ξεχάσουμε ότι μιλάμε για τον Ιησού και πούμε ότι μιλάμε για κάποιον, ας τον πούμε Φαίδωνα, ο οποίος γεννήθηκε στην Καρδίτσα και αφού ενηλικιώθηκε πήγε να μείνει στην Αθήνα. Αφού λοιπόν φθάνει στην Αθήνα, ο μακρυμάλλης, μουσάτος Φαίδων, μένει σε καταλήψεις, ζει φτωχικά και μιλάει σαν άλλο παιδί των λουλουδιών, για κοινωνική ισότητα, ανιδιοτελή αγάπη και διαλύει πάγκους με κομποσκοίνια και μπουκαλάκια με θαυματουργό αγιασμό από την Παναγία Σουμελά και τρέφει συμπάθεια για κάθε κοπέλα που εκδίδεται σε κάποιον οίκο ανοχής, προσπαθώντας να κρατά το κεφάλι της ψηλά σε όσα καθημερινά βιώνει. Στα μάτια κάποιου ευσεβή χριστιανού, ο Φαίδων είναι ένας βλάσφημος, αναρχικός, άθεος αφορισμένος και να με συγχωρέσετε για την έκφραση, πουτανιάρης.
Στην πραγματικότητα όμως ο Φαίδων είναι ένας Ιησούς της εποχής του, ένα παιδί που δρα με αγνότητα και ανεμελιά κι έχει την πραγματική έννοια του Θεού μέχρι και στο τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής του. Μα ήταν ο Ιησούς αναρχικός; Ήταν ο Ιησούς ιδεολόγος; Δεν ήταν ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού; Ο Ιησούς είχε πατέρα και μητέρα: τον Ιωσήφ και τη Μαρία. Και ναι, ήταν και αναρχικός και αντιδραστικός και τα έβαλε με όλους εκείνους που χρησιμοποιούσαν το Θεό ως μέσο πλουτισμού, ελέγχου και εξουσίας. Γι’ αυτό άλλωστε και καταδικάστηκε εις θάνατον, επειδή τόλμησε να κλονίσει την πίστη μεγάλης μερίδας ανθρώπων απέναντι σε εκείνους που ήλεγχαν τον Εβραϊκό κόσμο με όπλο τους το φόβο προς το Θεό και έδειξε τόσο σε εκείνους, όσο και στην ειδωλολατρική Δύση, ότι δεν φοβάται να το κάνει!
Και τι συνέβη μετά τη σταύρωσή Του; Μύθοι, θρύλοι, Ευαγγέλια. Ποιοι έγραψαν τα Ευαγγέλια; Άνθρωποι. Ποιοι τα χρησιμοποίησαν ώστε να μείνουν στην κορυφή της Ιεραρχίας της εξουσίας; Οι Καίσαρες, οι οποίοι βλέποντας την επικείμενη κατάρρευση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την παρακμή που υπέστησαν οι παλιές θρησκείες μετά το πέρασμα του Ιησού από την οικουμένη, βαφτίστηκαν Πάπες, εκμεταλλεύτηκαν τις γραφές, αλλοίωσαν νοήματα και έφτιαξαν ψεύτικες πραγματικότητες με θεμέλιά τους τις αλληγορίες στα λόγια ενός Μεσσία που δυστυχώς, η διδασκαλία του παραποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε εν τέλει έτσι όπως βόλευε όσους εξουσίαζαν, εξουσιάζουν και θα εξουσιάζουν για πολλά χρόνια ακόμα το ανθρώπινο είδος.
Λοιπόν, αν ζούσε σήμερα ο Χριστός, αυτά θα του έλεγα. Αν ανασταινόταν μπροστά μου, θα παραδεχόμουν ότι ζήσαμε ένα θαύμα σήμερα, μα θα ανέτρεχα και στην επιστήμη για να καταλάβω τι μπορεί να υπήρχε πέρα από το ανεξήγητο της ανάνηψής του. Άλλωστε οτιδήποτε δεν εξηγείται, η θρησκεία θα το ονομάσει θαύμα και μυστήριο. Η επιστήμη πάλι, αναπόδειχτο γεγονός και θα το ερευνήσει ώστε να το προσφέρει στην ανθρωπότητα με φυσικομαθηματικούς τύπους. Θα του τα έλεγα όλα αυτά φωναχτά και δυνατά για να τα ακούει ο φανατισμένος όχλος. Και λίγο πριν με λιντσάρουν, είμαι σίγουρος ότι εκείνος θα με αγκάλιαζε, θα διέλυε το μίσος των «καλών χριστιανών» που σαν φλόγα θα κατέκαιγε το είναι μου και θα μου έλεγε «Δεν πειράζει αδερφέ μου, εγώ και πάλι σ’ αγαπάω».
Ελπίζω να πάρετε από αυτό το κείμενο τα βαθύτερα μηνύματα, τα οποία αντικατοπτρίζονται όλα στη φράση που όλοι οι «καλοί χριστιανοί» έχουν απολέσει στα χρόνια μας και σε καμία περίπτωση δεν έχουν κάνει κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Ας γίνει κάποτε βίωμα μας ότι ο Θεός μας, τους αγαπάει όλους. Λευκούς, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους, Ινδουιστές, μαύρους, ερυθρόδερμους, σχιστομάτηδες. Πόρνες, τζογαδόρους, ληστές… Χριστιανούς, βουδιστές, ισλαμιστές και άθεους. Αν εξαιρέσουμε την εξουσία της εποχής – γραμματείς και φαρισαίους – (εξ’ ου και η επιβεβαίωση για το αναρχικό στοιχείο του Χριστού), οι υπόλοιποι θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι η παρέα του Χριστού.
Αγαπάτε αλλήλους! Αυτό ήθελε. Γι’ αυτό σταυρώθηκε, όπως άλλωστε όλοι όσοι προσπάθησαν να κάνουν την κοινωνία ομορφότερη (βλέπε Λένον, Κένεντυ). Και είτε υιός του Θεού, είτε ένας ιδεολόγος επαναστάτης της εποχής του, αγάπησε βαθιά τους ανθρώπους, οραματίστηκε έναν κόσμο χωρίς σύνορα και διακρίσεις, όπου τα κηρύγματά του θα ένωναν κουλτούρες, χρώματα και κοινωνικά στρώματα και ανεξάρτητα από την Πίστη, οι άνθρωποι θα πίστευαν στους ανθρώπους πάνω απ’ όλα και στη δύναμη της αγάπης. Ευτυχώς Χριστέ μου, αν και στο σύνολο μας σαν ανθρωπότητα, αποτύχαμε παταγωδώς, υπάρχουν και μερικοί άπιστοι, αιρετικοί, αλλόθρησκοι και άθεοι, οι οποίοι καταφέρνουν να αγαπάνε με ανιδιοτέλεια και συνεχίζουν το έργο Σου.
Καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση και υγεία στις οικογένειές σας, τους ανθρώπους σας και μόνο ΑΓΑΠΗ να φωλιάζει στις ψυχές σας! Να είστε καλά.
Βαγγέλης Βουραζάνης
